Όταν μιλώ παράταιρα σα να συλλαβίζω τον ερχομό σου
Κι αγαπώ τις λέξεις που σε καλούν τα μεσάνυχτα
Θάνατο μ' ολόγιομο φεγγάρι από φως και θάνατο
Και ξεχνώ να φανερωθώ μπροστά σου με τις λύπες μου
Του χρόνου αντίπαλος κι αγαπημένος
Όταν λούζεσαι στη νύχτα σαν σε αθάνατο νερό
Κι εγώ εντούτοις συλλαβίζω τον ερχομό σου από μακρυά
Κάνοντας τάχα πως δεν πιστεύω στην εγγύτητα
Και ρωτώ έναν τόπο και η φωνή σου αποκρίνεται σαν αντίλαλος στην ερημιά
Όταν περιγελώ την ακοή μου που άλλα έφερε
Ανήκουστα πράγματα και θαυμαστά
Κι εσύ επιμένεις να μου θυμίζεις το σώμα σου
Φεγγάρι ολόγιομο από φως και θάνατο
Τότε είναι σχεδόν σαν φαντασία
QUASI UNA FANTASIA (1996)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου