Ορέστης Αλεξάκης: Καβαλλούρι

Δεν σ' απαρνήθηκα ποτέ
γέρικο σπίτι
Με τα βαθιά σου μυστικά
με τούς τριγμούς σου
Με τα θαμπά
κονίσματα, τ' ωχρό καντήλι
Και με τ' ανάρια βήματα που σ' ανασταίνουν

Το που γεννήθηκα
όνειρο!
Το που τρυγούσα με δίκλωνην αποθυμιά
τσαμπιά κι αστέρια
και άγγιζα τις μυγδαλιές κι αυτές άνθιζαν
Το που η χαρά μου φούντωνε κι όμως πονούσα

Το που μιλούσα με κλαδιά, πέτρες και στράτες
Κ' έκρυβα εντός μου τα στρουθιά να μη κρυώσουν
Το που έμαθα να συλλαβίζω την σιωπή σου
Κι άλλα —πιο πέρα απ' τη σιωπή σου— συναξάρια

Το που άνοιγα στον ουρανό βαθύ πηγάδι
Κι αφουγκραζόμουν τη βοή μέσα στις ρίζες
Το που αγαπούσα την νυχτιά σαν πρώτη μάνα
Το που έλεγα την χαραυγήν αρραβωνιαστικιά μου

Το που με πήραν οι καιροί
το που με ρίξαν
Σ' άλλους γιαλούς τα κύματα
σαν Οδυσσέα
Το που γυρεύω την Ιθάκη μέσα
Σε ρίγη ελπίδας μα κι αμφιβολίας

Όνειρο πια!
όνειρο πια!
Και μόνον
Εσύ
...σίγουρο
στέργιο ολόρθο
Αλλού καιρού απολίθωμα
να υψώνεις
Πάνω απ' τα δέντρα
πάνω από το χρόνο
Τα παραθύρια ολάνθιστα στoν ήλιο
Μάταια προσμένοντας να με καλωσορίσεις...