Χλόη Κουτσουμπέλη: Το ραντεβού στην Καμάρα

Είχαμε δώσει ραντεβού.
(Η σχέση εξαιρετικά βραχύβια.
Στα δεκαοκτώ χρόνια ρώτησες πως με λένε.
Σου απάντησα ειλικρινά «δεν ξέρω»
αφού ποιος στ’ αλήθεια γνωρίζει ποτέ τ' όνομα).
Βρεθήκαμε Καμάρα.
Εκείνη την ημέρα
ο Λευκός Πύργος έμοιαζε καμηλοπάρδαλη
καπνοί έζωναν την πόλη
κάπου μακριά μύριζε πυρκαγιά
στα εβραϊκά νεκροταφεία έκλεβαν τις πλάκες
φορούσες ένα κίτρινο αστέρι
κι εγώ μία στολή παλιού ιππότη.
Η χιλιετηρίδα είχε ήδη λήξει.
Η Αριστοτέλους άχνιζε περιστέρια
Τα κάστρα συνοφρυώνονταν δασιά
Μία ταβέρνα στην Άνω Πόλη
παρέμεινε ακόμα ανοιχτή για μας.
Είναι το τέλος του κόσμου είπες.
Στον γυρισμό με φίλησες στο στόμα.
Στο ραντεβού που δώσαμε Καμάρα
Εσύ ποτέ δεν ήρθες
Κι εγώ ποτέ δεν έφθασα ολόκληρη.

Πηγή