Ανοίχτε τα παράθυρα στο φως!
Οι κάμαρες φαντάζουνε σαν τάφοι,
του ήλιου λαχταράω το χρυσάφι
μέσα στο μαύρο χάος ναυαγός.
Του ήλιου εραστής και νοσταλγός,
ποια μοίρα και ποια μπόρα μου το γράφει
γύρω, τριγύρω να με κλειούνε τάφοι
και με τα χέρια σταυρωτά, κι αργός
Κι ανήμπορος ν’ αφήνουμαι στη θλίψη,
τη θλίψη που ποτέ δε θα μου λείψει,
θαρρώντας πως δε χάνεται ο καιρός,
Κι αφήνοντας τη φλόγα να με γλύψει.
Δώστε φτερά για ν’ απλωθώ στα ύψη
κι ανοίχτε τα παράθυρα στο φως!
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου