Ὁμήρου Ἰλιάς: Ι (Ἀπόδοση Ν. Καζαντζάκη - Ἰ.Θ. Κακριδῆ)

ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ -Ι-

---

-Ι-	ὣς οἱ μὲν Τρῶες φυλακὰς ἔχον· αὐτὰρ Ἀχαιοὺς θεσπεσίη ἔχε φύζα φόβου κρυόεντος ἑταίρη, πένθεϊ δ᾽ ἀτλήτῳ βεβολήατο πάντες ἄριστοι. ὡς δ᾽ ἄνεμοι δύο πόντον ὀρίνετον ἰχθυόεντα	Έτσι τη νύχτα οι Τρώες εφύλαγαν μα τους Αργίτες τρόμος κρατούσε ανείπωτος, ο σύντροφος της παγερής φευγάλας, κι αβάσταχτος καημός εβάραινε τους πολεμάρχους όλους. Μαζί δυο άνεμοι πώς ξεσήκωσαν φυσώντας απ᾿ τη Θράκη, πονέντες και βοριάς, το πέλαγο το ψαροθρόφο, ξάφνου χιμώντας πάνω του, και γρήγορα μαυρίζοντας το κύμα πυργώθη, και σωρός στοιβάχτηκαν στο ακρόγιαλο τα φύκια' παρόμοια κι η καρδιά σπαράζουνταν στων Αχαιών τα στήθη. Κι ωστόσο ο γιος του Ατρέα με ολόβαρη καρδιά απ᾿ την πλήθια πίκρα
5	Βορέης καὶ Ζέφυρος, τώ τε Θρῄκηθεν ἄητον ἐλθόντ᾽ ἐξαπίνης· ἄμυδις δέ τε κῦμα κελαινὸν κορθύεται, πολλὸν δὲ παρὲξ ἅλα φῦκος ἔχευεν· ὣς ἐδαΐζετο θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν. Ἀτρεΐδης δ᾽ ἄχεϊ μεγάλῳ βεβολημένος ἦτορ
10	φοίτα κηρύκεσσι λιγυφθόγγοισι κελεύων κλήδην εἰς ἀγορὴν κικλήσκειν ἄνδρα ἕκαστον, μὴ δὲ βοᾶν· αὐτὸς δὲ μετὰ πρώτοισι πονεῖτο. ἷζον δ᾽ εἰν ἀγορῇ τετιηότες· ἂν δ᾽ Ἀγαμέμνων ἵστατο δάκρυ χέων ὥς τε κρήνη μελάνυδρος	έτρεχε ολούθε, στους βοντόφωνους να δώσει διάτα κράχτες, με τ᾿ όνομά τους τους πρωτόγερους να κράξουν έναν έναν, δίχως φωνές· κι ατός του γνοιάζουνταν μοχτώντας μες στους πρώτους. Κι ως τούτοι εκάθισαν στη σύναξη βαριοθλιμμένοι, ασκώθη θρηνώντας μπρος τους ο Αγαμέμνονας, σα μαύρη νερομάνα, που από ψηλά κρεμάει κατάγκρεμα τα σκοτεινά νερά της· όμοια κι αυτός βαριά στενάζοντας μιλούσε στους Αργίτες: « Φίλοι μου εσείς, Αργίτες άρχοντες και πρωτοκεφαλάδες, ο Δίας, ο γιος του Κρόνου, μ᾿ έμπλεξε σε συφορά μεγάλη, ο ανέσπλαχνος, που πριν μου το 'ταξε και δέχτηκε, πριν πάρω
15	ἥ τε κατ᾽ αἰγίλιπος πέτρης δνοφερὸν χέει ὕδωρ· ὣς ὃ βαρὺ στενάχων ἔπε᾽ Ἀργείοισι μετηύδα· ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες Ζεύς με μέγα Κρονίδης ἄτῃ ἐνέδησε βαρείῃ σχέτλιος, ὃς τότε μέν μοι ὑπέσχετο καὶ κατένευσεν
20	Ἴλιον ἐκπέρσαντ᾽ εὐτείχεον ἀπονέεσθαι, νῦν δὲ κακὴν ἀπάτην βουλεύσατο, καί με κελεύει δυσκλέα Ἄργος ἱκέσθαι, ἐπεὶ πολὺν ὤλεσα λαόν. οὕτω που Διὶ μέλλει ὑπερμενέϊ φίλον εἶναι, ὃς δὴ πολλάων πολίων κατέλυσε κάρηνα	πρώτα την Τροία την ωριοτείχιστη, να μη διαγύρω πίσω. και τώρα δόλο μου 'στησε άσκημο και με προστάζει στο Άργος, τόσο πολύ στρατό αφού ξέκανα, να γύρω ντροπιασμένος. Έτσι μαθές στον παντοδύναμο του Κρόνου υγιό θ᾿ αρέσει, που πλήθος κάστρα ξεκεφάλισε και θα ξεκεφαλίσει πλήθος ακόμα, τι στη δύναμη ποιος είναι που τον φτάνει; Μα τώρα ελάτε, ομπρός, το λόγο μου ν᾿ ακούσουμε όλοι θέλω: Με τα καράβια πίσω ας γύρουμε στην ποθητή πατρίδα, τι πια την Τροία δε θα την πάρουμε με τις φαρδιές τις ρούγες!» Έτσι μιλούσε, κι όλοι εκόμπιασαν και δεν έβγαζαν άχνα,
25	ἠδ᾽ ἔτι καὶ λύσει· τοῦ γὰρ κράτος ἐστὶ μέγιστον. ἀλλ᾽ ἄγεθ᾽ ὡς ἂν ἐγὼ εἴπω πειθώμεθα πάντες· φεύγωμεν σὺν νηυσὶ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν· οὐ γὰρ ἔτι Τροίην αἱρήσομεν εὐρυάγυιαν. ὣς ἔφαθ᾽, οἳ δ᾽ ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ.
30	δὴν δ᾽ ἄνεῳ ἦσαν τετιηότες υἷες Ἀχαιῶν· ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸς Διομήδης· Ἀτρεΐδη σοὶ πρῶτα μαχήσομαι ἀφραδέοντι, ἣ θέμις ἐστὶν ἄναξ ἀγορῇ· σὺ δὲ μή τι χολωθῇς. ἀλκὴν μέν μοι πρῶτον ὀνείδισας ἐν Δαναοῖσι	κι ώρα πολλή βουβοί εκρατιόντουσαν οι Αργίτες πικραμένοι᾿ αργά στο τέλος ο βροντόφωνος Διομήδης πήρε κι είπε: «Με σένα πρώτα, Ατρείδη, έτσι άμυαλα που κρένεις, θα τα βάλω, καθώς ταιριάζει μες στη σύναξη, και μη θυμώνεις, ρήγα. Μια μέρα την αντρεία μου ντρόπιασες μπρος στους Αργίτες, κι είπες κιοτής πως είμαι εγώ κι απόλεμος᾿ μ᾿ αν είμαι κι αν δεν είμαι, απ᾿ τους Αργίτες τόσο οι γέροντες όσο κι οι νιοι το ξέρουν. Ήταν για να 'χεις δυο, μα σου 'δωκε μονάχα το 'να ο Δίας: βασιλικιά τιμή σου εχάρισε την πιο τρανή στον κόσμο, Όμως καθόλου αντρεία δε σου 'δωκε, που αξίζει πάνω απ᾿ όλα.
35	φὰς ἔμεν ἀπτόλεμον καὶ ἀνάλκιδα· ταῦτα δὲ πάντα ἴσασ᾽ Ἀργείων ἠμὲν νέοι ἠδὲ γέροντες. σοὶ δὲ διάνδιχα δῶκε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω· σκήπτρῳ μέν τοι δῶκε τετιμῆσθαι περὶ πάντων, ἀλκὴν δ᾽ οὔ τοι δῶκεν, ὅ τε κράτος ἐστὶ μέγιστον.
40	δαιμόνι᾽ οὕτω που μάλα ἔλπεαι υἷας Ἀχαιῶν ἀπτολέμους τ᾽ ἔμεναι καὶ ἀνάλκιδας ὡς ἀγορεύεις; εἰ δέ τοι αὐτῷ θυμὸς ἐπέσσυται ὥς τε νέεσθαι ἔρχεο· πάρ τοι ὁδός, νῆες δέ τοι ἄγχι θαλάσσης ἑστᾶσ᾽, αἵ τοι ἕποντο Μυκήνηθεν μάλα πολλαί.	Φαντάστηκες στ᾿ αλήθεια, αστόχαστε, των Αχαιών τους γόνους τόσο κιοτήδες, τόσο απόλεμους, καθώς μας τα 'πες τώρα; Μ᾿ αν η ψυχή η δικιά σου επόθησε να γύρει στην πατρίδα, τράβα, ανοιχτός ο δρόμος! Στέκουνται στο ακρόγιαλο σερμένα πλήθος καράβια σου, που σ᾿ έφεραν δω πέρα απ᾿ τη Μυκήνα. Όμως οι Αργίτες οι μακρόμαλλοι θα μείνουν δίχως άλλο, της Τροίας το κάστρο ως να πατήσουμε- μ᾿ αν θεν και τούτοι, ας μπούνε στα πλοία κι ας φύγουν αρμενίζοντας στην ποθητή πατρίδα. Μα εγώ κι ο Σθένελος τον πόλεμο κρατάμε, πια ως να βρούμε της Τροίας την άκρα᾿ τι μας έφερε θεού βουλή εδώ πέρα.»
45	ἀλλ᾽ ἄλλοι μενέουσι κάρη κομόωντες Ἀχαιοὶ εἰς ὅ κέ περ Τροίην διαπέρσομεν. εἰ δὲ καὶ αὐτοὶ φευγόντων σὺν νηυσὶ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν· νῶϊ δ᾽ ἐγὼ Σθένελός τε μαχησόμεθ᾽ εἰς ὅ κε τέκμωρ Ἰλίου εὕρωμεν· σὺν γὰρ θεῷ εἰλήλουθμεν.
50	ὣς ἔφαθ᾽, οἳ δ᾽ ἄρα πάντες ἐπίαχον υἷες Ἀχαιῶν μῦθον ἀγασσάμενοι Διομήδεος ἱπποδάμοιο. τοῖσι δ᾽ ἀνιστάμενος μετεφώνεεν ἱππότα Νέστωρ· Τυδεΐδη περὶ μὲν πολέμῳ ἔνι καρτερός ἐσσι, καὶ βουλῇ μετὰ πάντας ὁμήλικας ἔπλευ ἄριστος.	Είπε, κι οι γιοί αλάλαξαν σύψυχοι των Αχαιών, τα λόγια του αλογατά Διομήδη ακούγοντας, και τον εκαμαρώναν. και τότε ασκώθηκεν ο Νέστορας ο αλογολάτης κι είπε: «Γιε του Τυδέα, περίσσια αντρόκαρδος και στη σφαγή λογιέσαι, και στη βουλή τους συνομήλικους όλους περνάς αλήθεια. Κανένας Αχαιός το λόγο σου δε θ᾿ αψηφήσει, κι ούτε θ᾿ αντιλογήσει, μα δεν έβγαλες το λόγο σου ως την άκρη. Είσαι μαθές και νιος, θα ταίριαζε και γιος δικός μου να 'σαι, ο πιο μικρός, μα ειν᾿ οι κουβέντες σου περίσσια μυαλωμένες, τι στους ρηγάδες όσα μίλησες των Αχαιών σωστά 'ναι.
55	οὔ τίς τοι τὸν μῦθον ὀνόσσεται ὅσσοι Ἀχαιοί, οὐδὲ πάλιν ἐρέει· ἀτὰρ οὐ τέλος ἵκεο μύθων. ἦ μὲν καὶ νέος ἐσσί, ἐμὸς δέ κε καὶ πάϊς εἴης ὁπλότατος γενεῆφιν· ἀτὰρ πεπνυμένα βάζεις Ἀργείων βασιλῆας, ἐπεὶ κατὰ μοῖραν ἔειπες.
60	ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ἐγών, ὃς σεῖο γεραίτερος εὔχομαι εἶναι, ἐξείπω καὶ πάντα διίξομαι· οὐδέ κέ τίς μοι μῦθον ἀτιμήσει᾽, οὐδὲ κρείων Ἀγαμέμνων. ἀφρήτωρ ἀθέμιστος ἀνέστιός ἐστιν ἐκεῖνος ὃς πολέμου ἔραται ἐπιδημίου ὀκρυόεντος.	Όμως εγώ είμαι γεροντότερος, λοιπόν θα τα ξηγήσω τα πάντα ως πέρα, όσα εστοχάστηκα᾿ τα λόγια μου κανένας, μηδέ κι ο αφέντης ο Αγαμέμνονας θαρρώ δε θ᾿ αψηφήσει. Άσογος, άσπιτος, παράνομος, που χαίρεται αν ξεσπάσει σε φίλους και δικούς ανάμεσα ξεφρενιασμένη αμάχη. Μα ή μαύρη νύχτα τώρα επλάκωσεν᾿ η χάρη της ας γένει' πάμε το δείπνο να συντάξουμε, κι ας κάτσουν χώρια χώρια οι βάρδιες έξω απ᾿ το καστρότειχο, πλάι στο ανοιχτό χαντάκι. Αυτή 'ναι για τους νιους η διάτα μου᾿ μα εσύ ξεκίνα πρώτος, υγιέ του Ατρέα, τι εσύ κι απ᾿ όλους μας πιο βασιλιάς λογιέσαι·
65	ἀλλ᾽ ἤτοι νῦν μὲν πειθώμεθα νυκτὶ μελαίνῃ δόρπά τ᾽ ἐφοπλισόμεσθα· φυλακτῆρες δὲ ἕκαστοι λεξάσθων παρὰ τάφρον ὀρυκτὴν τείχεος ἐκτός. κούροισιν μὲν ταῦτ᾽ ἐπιτέλλομαι· αὐτὰρ ἔπειτα Ἀτρεΐδη σὺ μὲν ἄρχε· σὺ γὰρ βασιλεύτατός ἐσσι.
70	δαίνυ δαῖτα γέρουσιν· ἔοικέ τοι, οὔ τοι ἀεικές. πλεῖαί τοι οἴνου κλισίαι, τὸν νῆες Ἀχαιῶν ἠμάτιαι Θρῄκηθεν ἐπ᾽ εὐρέα πόντον ἄγουσι· πᾶσά τοί ἐσθ᾽ ὑποδεξίη, πολέεσσι δ᾽ ἀνάσσεις. πολλῶν δ᾽ ἀγρομένων τῷ πείσεαι ὅς κεν ἀρίστην	και στρώσε τάβλες για τους γέροντες᾿ περίσσια αυτό πρεπό σου᾿ κρασί γιομάτα ειν᾿ τα καλύβια σου, που Αργίτικα καράβια ολημερίς περνούν το πέλαγο και φέρνουν απ᾿ τη Θράκη' κι είναι δικό σου κάθε φίλεμα, τι σε πολλούς ορίζεις. Κι ως συναχτούμε τόσοι γέροντες, θ᾿ ακούσεις όποιον δώκει την πιο καλή βουλή᾿ τι σ᾿ όλους μας βαριά πλακώνει ανάγκη από σωστή βουλή και φρόνιμη᾿ τι δίπλα στ᾿ αρμενά μας πλήθιες φωτιές οι οχτροί μας άναψαν ποιος να χαρεί με τούτα; Αύτη τη νύχτα για αφανίστηκε για γλίτωσε τ᾿ ασκέρι.» Είπε, κι αυτοί, γρικώντας, πρόθυμα συνάκουσαν το λόγο'
75	βουλὴν βουλεύσῃ· μάλα δὲ χρεὼ πάντας Ἀχαιοὺς ἐσθλῆς καὶ πυκινῆς, ὅτι δήϊοι ἐγγύθι νηῶν καίουσιν πυρὰ πολλά· τίς ἂν τάδε γηθήσειε; νὺξ δ᾽ ἧδ᾽ ἠὲ διαρραίσει στρατὸν ἠὲ σαώσει. ὣς ἔφαθ᾽, οἳ δ᾽ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδὲ πίθοντο.
80	ἐκ δὲ φυλακτῆρες σὺν τεύχεσιν ἐσσεύοντο ἀμφί τε Νεστορίδην Θρασυμήδεα ποιμένα λαῶν, ἠδ᾽ ἀμφ᾽ Ἀσκάλαφον καὶ Ἰάλμενον υἷας Ἄρηος ἀμφί τε Μηριόνην Ἀφαρῆά τε Δηΐπυρόν τε, ἠδ᾽ ἀμφὶ Κρείοντος υἱὸν Λυκομήδεα δῖον.	κι οι βάρδιες έξω απ᾿ το καστρότειχο με τ᾿ άρματα τους τρέχαν, άλλοι κοντά στο γιο του Νέστορα, τον άρχο Θρασυμήδη, στον Ιάλμενο και στον Ασκάλαφο, του Άρη τους γιους, καμπόσοι, και στο Μηριόνη και στο Δήπυρο, στο θείο το Λυκομήδη, το γιο του Κρέοντα, κι άλλοι απόμειναν στον Αφαρέα τρογύρα. Εφτά ήταν οι άρχοι στους βαρδιάτορες, κι από εκατό καθέναν άγουροι ακλούθουν, και στα χέρια τους μακριά κοντάρια έσφιγγαν. Στη μέση απ᾿ το τειχί ως εκάθισαν κι απ᾿ το χαντάκι τότε, φωτιές ανάψανε, και σύνταζε το δείπνο του ο καθένας. Κι ωστόσο ο γιος του Ατρέα τους γέροντες των Αχαιών συνάζει,
85	ἕπτ᾽ ἔσαν ἡγεμόνες φυλάκων, ἑκατὸν δὲ ἑκάστῳ κοῦροι ἅμα στεῖχον δολίχ᾽ ἔγχεα χερσὶν ἔχοντες· κὰδ δὲ μέσον τάφρου καὶ τείχεος ἷζον ἰόντες· ἔνθα δὲ πῦρ κήαντο, τίθεντο δὲ δόρπα ἕκαστος. Ἀτρεΐδης δὲ γέροντας ἀολλέας ἦγεν Ἀχαιῶν
90	ἐς κλισίην, παρὰ δέ σφι τίθει μενοεικέα δαῖτα. οἳ δ᾽ ἐπ᾽ ὀνείαθ᾽ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρας ἴαλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖς ὁ γέρων πάμπρωτος ὑφαίνειν ἤρχετο μῆτιν Νέστωρ, οὗ καὶ πρόσθεν ἀρίστη φαίνετο βουλή·	και στο καλύβι του τους έστρωσε χορταστικό τραπέζι. Και κείνοι ευτύς ομπρός τους στα έτοιμα φαγιά τα χέρια άπλωσαν. Και σύντας του πιοτού θαράπεψαν και του φαγιού τον πόθο, πρώτος ο γέροντας ο Νέστορας, που η γνώμη του είχε δείξει και πριν ή πιο καλή, στοχάστηκε βουλή καινούργια πάλε, κι έτσι τους μίλησε καλόγνωμος κι αναμεσό τους είπε: «Υγιέ του Ατρέα, τρανέ Αγαμέμνονα, ρηγάρχη τιμημένε, αρχή και τέλος πέφτει ο λόγος μου σε σένα, πλήθος που 'χεις λαούς και κυβερνάς, και σου 'βαλε στη φούχτα ο Δίας, ρηγάρχη, βασιλικό ραβδί και δύναμη, το δίκιο για να κρίνεις.
95	ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· Ἀτρεΐδη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον ἐν σοὶ μὲν λήξω, σέο δ᾽ ἄρξομαι, οὕνεκα πολλῶν λαῶν ἐσσι ἄναξ καί τοι Ζεὺς ἐγγυάλιξε σκῆπτρόν τ᾽ ἠδὲ θέμιστας, ἵνά σφισι βουλεύῃσθα.
100	τώ σε χρὴ περὶ μὲν φάσθαι ἔπος ἠδ᾽ ἐπακοῦσαι, κρηῆναι δὲ καὶ ἄλλῳ, ὅτ᾽ ἄν τινα θυμὸς ἀνώγῃ εἰπεῖν εἰς ἀγαθόν· σέο δ᾽ ἕξεται ὅττί κεν ἄρχῃ. αὐτὰρ ἐγὼν ἐρέω ὥς μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα. οὐ γάρ τις νόον ἄλλος ἀμείνονα τοῦδε νοήσει	Κι έχεις χρέη να πεις το λόγο σου, ν᾿ ακούσεις τον δικό μας, κι ακόμα, πιο σωστά αν κανένας μας μιλήσει, ν᾿ ακλουθήξεις τη γνώμη του᾿ δικό σου διάφορο, κι ας είναι ο λόγος άλλου. Λοιπόν ακούστε τι μου εικάζεται το πιο σωστό πως είναι' άλλος κανείς βουλή καλύτερη δε δύνεται να δώσει απ᾿ τη δικιά μου, που και σήμερα και πριν την είχα πάντα, απ'την ημέρα, αρχοντογέννητε, που πήγες στου Αχιλλέα και μ᾿ όλο το θυμό του του άρπαξες τη Βρισοπούλα κόρη, δίχως και μεις να θέμε᾿ μόχτησα τότε κι εγώ ζητώντας ν᾿ αλλάξεις γνώμη᾿ εσύ όμως άκουσες της πέρφανης καρδίας σου,
105	οἷον ἐγὼ νοέω ἠμὲν πάλαι ἠδ᾽ ἔτι καὶ νῦν ἐξ ἔτι τοῦ ὅτε διογενὲς Βρισηΐδα κούρην χωομένου Ἀχιλῆος ἔβης κλισίηθεν ἀπούρας οὔ τι καθ᾽ ἡμέτερόν γε νόον· μάλα γάρ τοι ἔγωγε πόλλ᾽ ἀπεμυθεόμην· σὺ δὲ σῷ μεγαλήτορι θυμῷ
110	εἴξας ἄνδρα φέριστον, ὃν ἀθάνατοί περ ἔτισαν, ἠτίμησας, ἑλὼν γὰρ ἔχεις γέρας· ἀλλ᾽ ἔτι καὶ νῦν φραζώμεσθ᾽ ὥς κέν μιν ἀρεσσάμενοι πεπίθωμεν δώροισίν τ᾽ ἀγανοῖσιν ἔπεσσί τε μειλιχίοισι. τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·	κι αυτόν που τίμησαν οι αθάνατοι, τον πιο αντρειωμένο απ᾿ όλους, τον καταφρόνεσες και του άρπαξες το άρχοντομοίρΐ᾿ ωστόσο και τώρα πως θα τον μερώσουμε να ιδούμε, το θυμό του με πλούσια δώρα μαλακώνοντας και με μελένια λόγια.» Κι ο πρωταφέντης Αγαμέμνονας γυρνώντας του αποκρίθη: «Τα που 'φταιξα αραδιάζεις, γέροντα, και ψέματα δεν είναι' το διαλαλώ κι εγώ: τυφλώθηκα! Μεγάλο αντιζυγιάζει ασκέρι εκείνος που αγαπήθηκε περίσσια από το Δία. Όμοια και τώρα, ετούτον τίμησε χτυπώντας τους Αργίτες. Όμως μια κι έφταιξα κι ακλούθηξα τις στραβοκεφαλιές μου,
115	ὦ γέρον οὔ τι ψεῦδος ἐμὰς ἄτας κατέλεξας· ἀασάμην, οὐδ᾽ αὐτὸς ἀναίνομαι. ἀντί νυ πολλῶν λαῶν ἐστὶν ἀνὴρ ὅν τε Ζεὺς κῆρι φιλήσῃ, ὡς νῦν τοῦτον ἔτισε, δάμασσε δὲ λαὸν Ἀχαιῶν. ἀλλ᾽ ἐπεὶ ἀασάμην φρεσὶ λευγαλέῃσι πιθήσας,
120	ἂψ ἐθέλω ἀρέσαι δόμεναί τ᾽ ἀπερείσι᾽ ἄποινα. ὑμῖν δ᾽ ἐν πάντεσσι περικλυτὰ δῶρ᾽ ὀνομήνω ἕπτ᾽ ἀπύρους τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας δὲ λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ᾽ ἵππους πηγοὺς ἀθλοφόρους, οἳ ἀέθλια ποσσὶν ἄροντο.	να τα βολέψω θέλω, δίνοντας ξεπλερωμή μεγάλη. Ακούστε με όλοι, τα περίλαμπρα να νοματίσω δώρα: Εφτά τριπόδια αγκίνιαστα, είκοσι στραφταλιστά λεβέτια, δίσκους χρυσάφι δέκα, δώδεκα καλοθρεμμένους μαύρους στεφανοφόρους, που αγωνίστηκαν στο δρόμο και νικήσαν. Με δίχως χτήματα δε θα᾿ μένε που θα 'παιρνε όλα τούτα, μήτε καθόλου το αξετίμητο θα του 'λειπε χρυσάφι, αν είχε τα όσα τ᾿ άτια μου 'φεραν απ᾿ τους αγώνες πλούτη. Κι εφτά γυναίκες που αψεγάδιαστες κατέχουν τέχνες δίνω, Λέσβισσες, που όντας την καλόχτιστη πάτησε Λέσβο ατός του,
125	οὔ κεν ἀλήϊος εἴη ἀνὴρ ᾧ τόσσα γένοιτο, οὐδέ κεν ἀκτήμων ἐριτίμοιο χρυσοῖο, ὅσσά μοι ἠνείκαντο ἀέθλια μώνυχες ἵπποι. δώσω δ᾽ ἑπτὰ γυναῖκας ἀμύμονα ἔργα ἰδυίας Λεσβίδας, ἃς ὅτε Λέσβον ἐϋκτιμένην ἕλεν αὐτὸς
130	ἐξελόμην, αἳ κάλλει ἐνίκων φῦλα γυναικῶν. τὰς μέν οἱ δώσω, μετὰ δ᾽ ἔσσεται ἣν τότ᾽ ἀπηύρων κούρη Βρισῆος· ἐπὶ δὲ μέγαν ὅρκον ὀμοῦμαι μή ποτε τῆς εὐνῆς ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι, ἣ θέμις ἀνθρώπων πέλει ἀνδρῶν ἠδὲ γυναικῶν.	μου τις διάλεξαν, και το ταίρι τους στην ομορφιά δεν είχαν. Κι αυτές θα δώσω, κι από πάνω τους την που του πήρα τότε, τη Βρισοπούλα κόρη, δίνω του᾿ κι όρκο τρανό του κάνω, πως δεν ανέβηκα στην κλίνη της, δεν έσμιξα μαζί της, καθώς το συνηθίζουμε όλοι μας στη γη, γυναίκες κι άντρες. Αυτά θα τα 'χει ευτύς· κι αργότερα, σαν οι θεοί μας δώσουν το μέγα κάστρο να πατήσουμε του Πρίαμου, και τα κούρσα οι Αργίτες βάλουμε στο μοίρασμα, τότε ο Αχιλλέας ας έρθει και το καράβι του με μάλαμα και με χαλκό ας φορτώσει· κι ατός του της Τρωάδας είκοσι γυναίκες ας διαλέξει,
135	ταῦτα μὲν αὐτίκα πάντα παρέσσεται· εἰ δέ κεν αὖτε ἄστυ μέγα Πριάμοιο θεοὶ δώωσ᾽ ἀλαπάξαι, νῆα ἅλις χρυσοῦ καὶ χαλκοῦ νηησάσθω εἰσελθών, ὅτε κεν δατεώμεθα ληΐδ᾽ Ἀχαιοί, Τρωϊάδας δὲ γυναῖκας ἐείκοσιν αὐτὸς ἑλέσθω,
140	αἴ κε μετ᾽ Ἀργείην Ἑλένην κάλλισται ἔωσιν. εἰ δέ κεν Ἄργος ἱκοίμεθ᾽ Ἀχαιϊκὸν οὖθαρ ἀρούρης γαμβρός κέν μοι ἔοι· τίσω δέ μιν ἶσον Ὀρέστῃ, ὅς μοι τηλύγετος τρέφεται θαλίῃ ἔνι πολλῇ. τρεῖς δέ μοί εἰσι θύγατρες ἐνὶ μεγάρῳ εὐπήκτῳ	που μοναχά η Ελένη η Αργίτισσα να τις περνά στα κάλλη. και στο Άργος πίσω το πολύκαρπο σα γύρουμε, γαμπρός μου να γίνει, και τιμή περίτρανη θα του 'χω, σαν του Ορέστη, που χαϊδεμένος μου ανασταίνεται μες σε αρχοντιά μεγάλη. Τρεις θυγατέρες στο παλάτι μου το καλοστεριωμένο, τη Λαοδίκη, την Ιφιάνασσα και τη Χρυσόθεμη, έχω. Ποια θέλει απ᾿ όλες; αξαγόραστη να μου την πάρει, να 'χει ταίρι ακριβό να πάει στου κύρη του᾿ κι εγώ πολλά θα δώσω προικιά από πάνω, όσα δεν έδωκε στην κόρη του κανένας. και πολιτείες εφτά πεντάμορφες να πάρει απάνω στ᾿ άλλα,
145	Χρυσόθεμις καὶ Λαοδίκη καὶ Ἰφιάνασσα, τάων ἥν κ᾽ ἐθέλῃσι φίλην ἀνάεδνον ἀγέσθω πρὸς οἶκον Πηλῆος· ἐγὼ δ᾽ ἐπὶ μείλια δώσω πολλὰ μάλ᾽, ὅσσ᾽ οὔ πώ τις ἑῇ ἐπέδωκε θυγατρί· ἑπτὰ δέ οἱ δώσω εὖ ναιόμενα πτολίεθρα
150	Καρδαμύλην Ἐνόπην τε καὶ Ἱρὴν ποιήεσσαν Φηράς τε ζαθέας ἠδ᾽ Ἄνθειαν βαθύλειμον καλήν τ᾽ Αἴπειαν καὶ Πήδασον ἀμπελόεσσαν. πᾶσαι δ᾽ ἐγγὺς ἁλός, νέαται Πύλου ἠμαθόεντος· ἐν δ᾽ ἄνδρες ναίουσι πολύρρηνες πολυβοῦται,	την Καρδαμύλη, τον ολόχλωρην Ιρή και την Ενόπη, την άγια τη Φηρά, την όμορφη την Αίπεια, και την Άνθεια με τα λιβάδια, και την Πήδασο την πολυκληματούσα᾿ κι είναι όλες στο γιαλό, στο σύνορο της αμμουδάτης Πύλος᾿ και μέσα ζούνε πολυπρόβατοι και πολυγελαδάροι νοικοκυραίοι, που σαν αθάνατο θα τον τιμούν με δώρα, και θα πλερώνουν και δοσίματα, σα ρήγας τους που θα 'ναι. Αυτά θα του 'δινα, αν τη μάνητα σκολάσει. Μ᾿ ας μερώσει! Ο Άδης μονάχα μένει αμέρωτος κι αλύγιστος, για τούτο πιότερο απ᾿ όλους τους αθάνατους του 'χουν οι άνθρωποι αμάχη.
155	οἵ κέ ἑ δωτίνῃσι θεὸν ὣς τιμήσουσι καί οἱ ὑπὸ σκήπτρῳ λιπαρὰς τελέουσι θέμιστας. ταῦτά κέ οἱ τελέσαιμι μεταλήξαντι χόλοιο. δμηθήτω· Ἀΐδης τοι ἀμείλιχος ἠδ᾽ ἀδάμαστος, τοὔνεκα καί τε βροτοῖσι θεῶν ἔχθιστος ἁπάντων·
160	καί μοι ὑποστήτω ὅσσον βασιλεύτερός εἰμι ἠδ᾽ ὅσσον γενεῇ προγενέστερος εὔχομαι εἶναι. τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ· Ἀτρεΐδη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον δῶρα μὲν οὐκέτ᾽ ὀνοστὰ διδοῖς Ἀχιλῆϊ ἄνακτι·	Ας κάνει τώρα το χατίρι μου, τι πιο τρανός λογιέμαι ρήγας εγώ, κι αν πεις τα χρόνια μου, περνούνε τα δικά του.» Κι απηλογιά ο γερήνιος Νέστορας του δίνει ο αλογολάτης: «Υγιέ του Ατρέα, τρανέ Αγαμέμνονα, ρηγάρχη τιμημένε, στον Αχιλλέα τα δώρα που 'ταξες, του πεταμού δεν είναι. Ελατέ, διαλεχτούς να στείλουμε, να τρέξουν στο καλύβι, και του Πηλέα το γιο να σμίξουνε, τον Αχιλλέα, με βιάση. Όποιους διαλέξω τώρα, πρόθυμα ν᾿ ακούσουν. Μην αργούμε! Ο αρχοντογέννητος ο Φοίνικας να σύρει πρώτος πρώτος, κι ο μέγας Αίας κι ο αρχοντοθώρητός μαζί Οδυσσέας να πάνε,
165	ἀλλ᾽ ἄγετε κλητοὺς ὀτρύνομεν, οἵ κε τάχιστα ἔλθωσ᾽ ἐς κλισίην Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος. εἰ δ᾽ ἄγε τοὺς ἂν ἐγὼ ἐπιόψομαι οἳ δὲ πιθέσθων. Φοῖνιξ μὲν πρώτιστα Διῒ φίλος ἡγησάσθω, αὐτὰρ ἔπειτ᾽ Αἴας τε μέγας καὶ δῖος Ὀδυσσεύς·
170	κηρύκων δ᾽ Ὀδίος τε καὶ Εὐρυβάτης ἅμ᾽ ἑπέσθων. φέρτε δὲ χερσὶν ὕδωρ, εὐφημῆσαί τε κέλεσθε, ὄφρα Διὶ Κρονίδῃ ἀρησόμεθ᾽, αἴ κ᾽ ἐλεήσῃ. ὣς φάτο, τοῖσι δὲ πᾶσιν ἑαδότα μῦθον ἔειπεν. αὐτίκα κήρυκες μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρας ἔχευαν,	και πίσω να 'ρχουνται οι διαλάληδες, ο ίδιος κι ο Ευρυβάτης. Φέρτε νερό και για τα χέρια μας, κι άκρα σιγή προστάχτε, στο Δία παράκληση να κάνουμε, για να μας συμπονέσει.» Έτσι είπε αυτός, και σ᾿ όλους άρεσαν τα λόγια του που άκουσαν κι οι κράχτες πήραν και τους έχυναν νερό στα χέρια πάνω᾿ και τα κροντήρια τα παιδόπουλα κρασί τα ξεχείλισαν, και σε όλους τα ποτήρια γιόμωσαν, απ᾿ τις σπονδές ν᾿ αρχίσουν. Κι ως κάναν τις σπονδές κι ευφράθηκαν όσο πιοτό ποθούσαν, απ᾿ τα καλύβια του Αγαμέμνονα, του γιου του Ατρέα, κινούνε' κι ο γέρο αλογολάτης Νέστορας διπλοπαράγγελνέ τους,
175	κοῦροι δὲ κρητῆρας ἐπεστέψαντο ποτοῖο, νώμησαν δ᾽ ἄρα πᾶσιν ἐπαρξάμενοι δεπάεσσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ᾽ ἔπιόν θ᾽ ὅσον ἤθελε θυμός, ὁρμῶντ᾽ ἐκ κλισίης Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο. τοῖσι δὲ πόλλ᾽ ἐπέτελλε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ
180	δενδίλλων ἐς ἕκαστον, Ὀδυσσῆϊ δὲ μάλιστα, πειρᾶν ὡς πεπίθοιεν ἀμύμονα Πηλεΐωνα. τὼ δὲ βάτην παρὰ θῖνα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης πολλὰ μάλ᾽ εὐχομένω γαιηόχῳ ἐννοσιγαίῳ ῥηϊδίως πεπιθεῖν μεγάλας φρένας Αἰακίδαο.	και σ᾿ όλους έγνεφε, μα πιότερο στον Οδυσσέα, να κάνουν ό,τι μπορούν, τη γνώμη του άψεγου γιου του Πηλέα ν᾿ αλλάξουν. Πήραν αυτοί του πολυτάραχου γιαλού τον άμμον άμμο, κι όλο προσεύκουνταν στον άρχοντα της γης, τον Κοσμοσείστη, να κάνουν του Αχιλλέα την πέρφανη ψυχή ν᾿ αλλάξει γνώμη. Κι ως τέλος στα καλύβια κι άρμενα των Μυρμιδόνων φτάσαν, να φραίνεται τον βρήκαν με όμορφη, πολύπλουμη κιθάρα, γλυκόφωνη, που ο καβαλάρης της ξεχώριζε ασημένιος— κουρσός δικό του, του Ηετίωνα σαν πάτησε το κάστρο. Με αύτη φραινόταν τώρα κι έψελνε παλικαριές μεγάλες.
185	Μυρμιδόνων δ᾽ ἐπί τε κλισίας καὶ νῆας ἱκέσθην, τὸν δ᾽ εὗρον φρένα τερπόμενον φόρμιγγι λιγείῃ καλῇ δαιδαλέῃ, ἐπὶ δ᾽ ἀργύρεον ζυγὸν ἦεν, τὴν ἄρετ᾽ ἐξ ἐνάρων πόλιν Ἠετίωνος ὀλέσσας· τῇ ὅ γε θυμὸν ἔτερπεν, ἄειδε δ᾽ ἄρα κλέα ἀνδρῶν.
190	Πάτροκλος δέ οἱ οἶος ἐναντίος ἧστο σιωπῇ, δέγμενος Αἰακίδην ὁπότε λήξειεν ἀείδων, τὼ δὲ βάτην προτέρω, ἡγεῖτο δὲ δῖος Ὀδυσσεύς, στὰν δὲ πρόσθ᾽ αὐτοῖο· ταφὼν δ᾽ ἀνόρουσεν Ἀχιλλεὺς αὐτῇ σὺν φόρμιγγι λιπὼν ἕδος ἔνθα θάασσεν.	Κι ο Πάτροκλος αντίκρα εκάθουνταν, δίχως μιλιά, μονάχος, και καρτερούσε, το τραγούδι του πότε ο Αχιλλέας θα πάψει. Κι αυτοί εσιμώσαν —ο αρχοντόγεννος μπροστά Οδυσσέας τραβούσε— κι ομπρός του στάθηκαν. Ξαφνιάστηκεν εκείνος και πετάχτη απ᾿ το σκαμνί που ως τώρα έκάθουνταν, κρατώντας την κιθάρα. Το ίδιο κι ο Πάτροκλος θωρώντας τους να φτάνουν προσηκώθη. Κι είπε ο Αχιλλέας ο φτεροπόδαρος καλωσορίζοντας τους: « Γεια και χαρά σας! (κάποια θα 'σφιξεν ανάγκη)· απ᾿ τους Αργίτες εσάς λογιάζω φίλους πιότερο, κι ας είμαι θυμωμένος.» Είπε ο Αχιλλέας, και τους συνέμπασε πιο μέσα στο καλύβι,
195	ὣς δ᾽ αὔτως Πάτροκλος, ἐπεὶ ἴδε φῶτας, ἀνέστη. τὼ καὶ δεικνύμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· χαίρετον· ἦ φίλοι ἄνδρες ἱκάνετον ἦ τι μάλα χρεώ, οἵ μοι σκυζομένῳ περ Ἀχαιῶν φίλτατοί ἐστον. ὣς ἄρα φωνήσας προτέρω ἄγε δῖος Ἀχιλλεύς,
200	εἷσεν δ᾽ ἐν κλισμοῖσι τάπησί τε πορφυρέοισιν. αἶψα δὲ Πάτροκλον προσεφώνεεν ἐγγὺς ἐόντα· μείζονα δὴ κρητῆρα Μενοιτίου υἱὲ καθίστα, ζωρότερον δὲ κέραιε, δέπας δ᾽ ἔντυνον ἑκάστῳ· οἳ γὰρ φίλτατοι ἄνδρες ἐμῷ ὑπέασι μελάθρῳ.	και σε θρονιά τους καλοσκάμνισε, σε πορφυρένια πευκιά, Κι ευτύς γυρνώντας λέει στον Πάτροκλο, που 'στεκε εκεί κοντά του: «Κροντήρι στήσε μεγαλύτερο, γιε του Μενοίτιου, κι έλα, πιο δυνατό συγκέρνα το κρασί, και μοίρασε και κούπες, τι οι πιο ακριβοί μου φίλοι εκόπιασαν στη στέγη μου από κάτω.» Είπε, κι ο Πάτροκλος του ακράνη του συναγρικάει το λόγο. Κι αυτός τρανό σανίδι ακούμπησε μπρος στης φωτιάς τη λάμψη, κι απάνω του την πλάτη ολόπαχης γίδας κι αρνιού πιθώνει, και ράχη ακόμα απ᾿ αγριογούρουνο, που γυάλιζε του πάχους. Και του κρατούσεν ο Αυτομέδοντας, το κρέας να κόψει εκείνος.
205	ὣς φάτο, Πάτροκλος δὲ φίλῳ ἐπεπείθεθ᾽ ἑταίρῳ. αὐτὰρ ὅ γε κρεῖον μέγα κάββαλεν ἐν πυρὸς αὐγῇ, ἐν δ᾽ ἄρα νῶτον ἔθηκ᾽ ὄϊος καὶ πίονος αἰγός, ἐν δὲ συὸς σιάλοιο ῥάχιν τεθαλυῖαν ἀλοιφῇ. τῷ δ᾽ ἔχεν Αὐτομέδων, τάμνεν δ᾽ ἄρα δῖος Ἀχιλλεύς.
210	καὶ τὰ μὲν εὖ μίστυλλε καὶ ἀμφ᾽ ὀβελοῖσιν ἔπειρε, πῦρ δὲ Μενοιτιάδης δαῖεν μέγα ἰσόθεος φώς. αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ πῦρ ἐκάη καὶ φλὸξ ἐμαράνθη, ἀνθρακιὴν στορέσας ὀβελοὺς ἐφύπερθε τάνυσσε, πάσσε δ᾽ ἁλὸς θείοιο κρατευτάων ἐπαείρας.	Κι αφού το λιάνισε, το πέρασε τρογύρα από τις σούβλες᾿ κι ο Πάτροκλος ο ισόθεος άναβε φωτιά μεγάλη ωστόσο. Και σύντας η φωτιά κατάκατσε κι η φλόγα της μαράθη, στρώνει τη θράκα κι από πάνω της τις σούβλες βάζει αράδα, κι ανασηκώνοντας πασπάλισε θεϊκό στο κρέας αλάτι. Και σύντας το 'ψήσε και τ᾿ άπλωσε πα στο σανίδι, επήρε ψωμί και μοίρασεν ο Πάτροκλος σ᾿ ώρια πανέρια μέσα' το κρέας ωστόσο στο τραπέζι τους το μοίραζε ο Αχιλλέας. Μετά κι ατός του αντίκρυ εκάθισε στον Οδυσσέα, στον τοίχο τον άλλον πλάι, κι είπε του Πάτροκλου για τους θεούς να κάνει
215	αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ὤπτησε καὶ εἰν ἐλεοῖσιν ἔχευε, Πάτροκλος μὲν σῖτον ἑλὼν ἐπένειμε τραπέζῃ καλοῖς ἐν κανέοισιν, ἀτὰρ κρέα νεῖμεν Ἀχιλλεύς. αὐτὸς δ᾽ ἀντίον ἷζεν Ὀδυσσῆος θείοιο τοίχου τοῦ ἑτέροιο, θεοῖσι δὲ θῦσαι ἀνώγει
220	Πάτροκλον ὃν ἑταῖρον· ὃ δ᾽ ἐν πυρὶ βάλλε θυηλάς. οἳ δ᾽ ἐπ᾽ ὀνείαθ᾽ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρας ἴαλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο, νεῦσ᾽ Αἴας Φοίνικι· νόησε δὲ δῖος Ὀδυσσεύς, πλησάμενος δ᾽ οἴνοιο δέπας δείδεκτ᾽ Ἀχιλῆα·	θυσία, και κείνος τα δοσίματα στις φλόγες μέσα ρίχνει. Και τούτοι ευτύς ομπρός τους στα έτοιμα φαγιά τα χέρια άπλωσαν. και σύντας του πιοτού θαράπεψαν και του φαγιού τον πόθο, γνέφει μεμιάς ο Αίας του Φοίνικα᾿ μα το 'νιωσε ο Οδυσσέας και το ποτήρι του γεμίζοντας το άσκώνει του Αχιλλέα: « Γεια σου, Αχιλλέα! Δε μας απόλειψαν τ᾿ αρχοντικά τραπέζια, και στο καλύβι του Αγαμέμνονα, του γιου του Ατρέα, και τώρα εδώ κοντά σου᾿ πλήθος έχουμε καλά μαθές να φάμε. Μα ο νους μας τώρα σε ξεφάντωσες και σε χαρές δεν είναι' τι συφορά τρανή, αρχοντόγεννε, θωρούμε να πλακώνει
225	χαῖρ᾽ Ἀχιλεῦ· δαιτὸς μὲν ἐΐσης οὐκ ἐπιδευεῖς ἠμὲν ἐνὶ κλισίῃ Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο ἠδὲ καὶ ἐνθάδε νῦν, πάρα γὰρ μενοεικέα πολλὰ δαίνυσθ᾽· ἀλλ᾽ οὐ δαιτὸς ἐπηράτου ἔργα μέμηλεν, ἀλλὰ λίην μέγα πῆμα διοτρεφὲς εἰσορόωντες
230	δείδιμεν· ἐν δοιῇ δὲ σαωσέμεν ἢ ἀπολέσθαι νῆας ἐϋσσέλμους, εἰ μὴ σύ γε δύσεαι ἀλκήν. ἐγγὺς γὰρ νηῶν καὶ τείχεος αὖλιν ἔθεντο Τρῶες ὑπέρθυμοι τηλεκλειτοί τ᾽ ἐπίκουροι κηάμενοι πυρὰ πολλὰ κατὰ στρατόν, οὐδ᾽ ἔτι φασὶ	και τρέμουμε, τα καλοκούβερτα καράβια αν θα γλιτώσουν, για θα χαθούν, ποιος ξέρει, τ᾿ άρματα στα χέρια σου αν δεν πάρεις' τι ομπρός στα πλοία και στο καστρότειχο τ᾿ ορδί τους έχουν τώρα ριγμένο οι Τρώες οι λιονταρόκαρδοι κι οι ξακουστοί σύμμαχοι' κι εκεί που κάτσαν πλήθος άναψαν φωτιές, και λεν πως τώρα πια δε βαστούμε, μόνο στ᾿ άρμενα τα μαύρα θα μας ρίξουν. Κι ο Δίας, ο γιος του Κρόνου, αστράφτοντας, καλότυχα σημάδια τους δείχνει. Ξεπαρμένος ο Έχτορας μες στην τρανήν ορμή του μανιάζει, κι έβαλε τα θάρρη του στο Δία, και μήτε ανθρώπους μήτε θεούς ψηφάει· τι αλάγιαστη τον έχει πιάσει λύσσα.
235	σχήσεσθ᾽, ἀλλ᾽ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσθαι. Ζεὺς δέ σφι Κρονίδης ἐνδέξια σήματα φαίνων ἀστράπτει· Ἕκτωρ δὲ μέγα σθένεϊ βλεμεαίνων μαίνεται ἐκπάγλως πίσυνος Διί, οὐδέ τι τίει ἀνέρας οὐδὲ θεούς· κρατερὴ δέ ἑ λύσσα δέδυκεν.
240	ἀρᾶται δὲ τάχιστα φανήμεναι Ἠῶ δῖαν· στεῦται γὰρ νηῶν ἀποκόψειν ἄκρα κόρυμβα αὐτάς τ᾽ ἐμπρήσειν μαλεροῦ πυρός, αὐτὰρ Ἀχαιοὺς δῃώσειν παρὰ τῇσιν ὀρινομένους ὑπὸ καπνοῦ. ταῦτ᾽ αἰνῶς δείδοικα κατὰ φρένα, μή οἱ ἀπειλὰς	Και την Αυγή το γρηγορότερο να φέξει ανακαλιέται᾿ τι φοβερίζει τ᾿ αντικόρακα των καραβιών να κόψει, κι άγρια φωτιά να βάλει στ᾿ άρμενα, και τους Αργίτες όλους εκεί στο πλάι τους, ως θα πνίγουνται μες στον καπνό, να σφάξει. Φόβος τρανός κρατάει τα φρένα μου, πως οι θεοί θ᾿ ακούσουν και θα τελέψουν τις φοβέρες του, κι εμάς η μοίρα γράφει μακριά από το Άργος το αλογόθροφο στην Τροία ν᾿ αφανιστούμε. Για σήκω, αργά κι ας είναι, απόφαση να πάρεις, τους Αργίτες, που βασανίζουνται απ᾿ τον τάραχο των Τρωών, να τους γλιτώσεις. Ατός σου κάποτε θα θλίβεσαι και πια δε θα 'ναι τρόπος
245	ἐκτελέσωσι θεοί, ἡμῖν δὲ δὴ αἴσιμον εἴη φθίσθαι ἐνὶ Τροίῃ ἑκὰς Ἄργεος ἱπποβότοιο. ἀλλ᾽ ἄνα εἰ μέμονάς γε καὶ ὀψέ περ υἷας Ἀχαιῶν τειρομένους ἐρύεσθαι ὑπὸ Τρώων ὀρυμαγδοῦ. αὐτῷ τοι μετόπισθ᾽ ἄχος ἔσσεται, οὐδέ τι μῆχος
250	ῥεχθέντος κακοῦ ἔστ᾽ ἄκος εὑρεῖν· ἀλλὰ πολὺ πρὶν φράζευ ὅπως Δαναοῖσιν ἀλεξήσεις κακὸν ἦμαρ. ὦ πέπον ἦ μὲν σοί γε πατὴρ ἐπετέλλετο Πηλεὺς ἤματι τῷ ὅτε σ᾽ ἐκ Φθίης Ἀγαμέμνονι πέμπε· τέκνον ἐμὸν κάρτος μὲν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη	στο κακό που 'γινε θαράπαψη να βρεις᾿ πιο πριν στοχάσου τους Δαναούς πώς θα τους γλίτωνες απ᾿ την κακιά την ώρα. Φίλε καλέ, το τι σ᾿ αρμήνεψεν ο κύρης σου ο Πηλέας, από τη Φθία στον Αγαμέμνονα σα σ᾿ έστελνε, θυμάσαι; ,,Στην Αθηνά τη νίκη χρωστά τη, παιδί μου, και στην Ήρα᾿ αν θεν αυτές, νικάς᾿ την πέρφανη καρδιά σου εσύ ανακράτα στο στήθος᾿ το γλυκό το φέρσιμο ποτέ μαθές δε βλάφτει'. Και δίνε τέλος στις κακότροπες μαλιές, οι Αργίτες όλοι, νιοι και γερόντοι, ακόμα πιότερο να σε τιμούν στ᾿ ασκέρι." Τέτοια σε αρμήνευεν ο γέροντας, μα το ξεχνάς᾿ ωστόσο
255	δώσουσ᾽ αἴ κ᾽ ἐθέλωσι, σὺ δὲ μεγαλήτορα θυμὸν ἴσχειν ἐν στήθεσσι· φιλοφροσύνη γὰρ ἀμείνων· ληγέμεναι δ᾽ ἔριδος κακομηχάνου, ὄφρά σε μᾶλλον τίωσ᾽ Ἀργείων ἠμὲν νέοι ἠδὲ γέροντες. ὣς ἐπέτελλ᾽ ὃ γέρων, σὺ δὲ λήθεαι· ἀλλ᾽ ἔτι καὶ νῦν
260	παύε᾽, ἔα δὲ χόλον θυμαλγέα· σοὶ δ᾽ Ἀγαμέμνων ἄξια δῶρα δίδωσι μεταλήξαντι χόλοιο. εἰ δὲ σὺ μέν μευ ἄκουσον, ἐγὼ δέ κέ τοι καταλέξω ὅσσά τοι ἐν κλισίῃσιν ὑπέσχετο δῶρ᾽ Ἀγαμέμνων· ἕπτ᾽ ἀπύρους τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα,	καν τώρα το θυμό παράτησε τον άγριο᾿ σου χαρίζει δώρα που αξίζουν ο Αγαμέμνονας, τη μάνητα αν σκολάσεις. Κι αν θες αφτί να βάλεις, άκουσε, κι εγώ θα σου αραδιάσω όλα τα σου 'ταξε ο Αγαμέμνονας μες στο καλύβι δώρα: Εφτά τριπόδια αγκίνιαστα, είκοσι στραφταλιστά λεβέτια, δίσκους χρυσάφι δέκα, δώδεκα καλοθρεμμένους μαύρους στεφανοφόρους, που αγωνίστηκαν στο δρόμο και νικήσαν. Με δίχως χτήματα δε θα 'μένε που θα 'παιρνε όλα τούτα, μήτε καθόλου το αξετίμητο θα του 'λειπε χρυσάφι, αν είχε τα όσα τ᾿ άτια του 'φεραν απ᾿ τους αγώνες πλούτη.
265	αἴθωνας δὲ λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ᾽ ἵππους πηγοὺς ἀθλοφόρους, οἳ ἀέθλια ποσσὶν ἄροντο. οὔ κεν ἀλήϊος εἴη ἀνὴρ ᾧ τόσσα γένοιτο οὐδέ κεν ἀκτήμων ἐριτίμοιο χρυσοῖο, ὅσσ᾽ Ἀγαμέμνονος ἵπποι ἀέθλια ποσσὶν ἄροντο.
270	δώσει δ᾽ ἑπτὰ γυναῖκας ἀμύμονα ἔργα ἰδυίας Λεσβίδας, ἃς ὅτε Λέσβον ἐϋκτιμένην ἕλες αὐτὸς ἐξέλεθ᾽, αἳ τότε κάλλει ἐνίκων φῦλα γυναικῶν. τὰς μέν τοι δώσει, μετὰ δ᾽ ἔσσεται ἣν τότ᾽ ἀπηύρα κούρη Βρισῆος· ἐπὶ δὲ μέγαν ὅρκον ὀμεῖται	Κι εφτά γυναίκες που αψεγάδιαστες κατέχουν τέχνες δίνει, Λέσβισσες, που όντας την καλόχτιστη πάτησες Λέσβο ατός σου, του τις διάλεξαν, και το ταίρι τους στην ομορφιά δεν είχαν. Κι αυτές θα δώσει, κι από πάνω τους την που σου πήρε τότε, τη Βρισοπούλα κόρη, δίνει σου᾿ κι όρκο τρανό σου κάνει, πως δεν ανέβηκε στην κλίνη της, δεν έσμιξε μαζί της, καθώς το συνηθίζουμε όλοι μας στη γη, γυναίκες κι άντρες. Και τούτα τώρα ευτύς· κι αργότερα, σαν οι θεοί μας δώσουν το μέγα κάστρο να πατήσουμε του Πριάμου, και τα κούρσα οι Αργίτες βάλουμε στο μοίρασμα, τότε να 'ρθείς ατός σου,
275	μή ποτε τῆς εὐνῆς ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι ἣ θέμις ἐστὶν ἄναξ ἤτ᾽ ἀνδρῶν ἤτε γυναικῶν. ταῦτα μὲν αὐτίκα πάντα παρέσσεται· εἰ δέ κεν αὖτε ἄστυ μέγα Πριάμοιο θεοὶ δώωσ᾽ ἀλαπάξαι, νῆα ἅλις χρυσοῦ καὶ χαλκοῦ νηήσασθαι
280	εἰσελθών, ὅτε κεν δατεώμεθα ληΐδ᾽ Ἀχαιοί, Τρωϊάδας δὲ γυναῖκας ἐείκοσιν αὐτὸς ἑλέσθαι, αἵ κε μετ᾽ Ἀργείην Ἑλένην κάλλισται ἔωσιν. εἰ δέ κεν Ἄργος ἱκοίμεθ᾽ Ἀχαιϊκὸν οὖθαρ ἀρούρης γαμβρός κέν οἱ ἔοις· τίσει δέ σε ἶσον Ὀρέστῃ,	το πλοίο σου με χαλκό και μάλαμα περίσσιο να φορτώσεις. Κι ατός σου της Τρωάδας είκοσι γυναίκες να διαλέξεις, που μοναχά η Ελένη η Αργίτισσα να τις περνά στα κάλλη. Και στο Άργος πίσω το πολύκαρπο σα γύρουμε, γαμπρός του να γίνεις, και τιμή περίτρανη θα σου 'χει, σαν του Ορέστη, που χαϊδεμένος του ανασταίνεται μες σε αρχοντιά μεγάλη. Τρεις θυγατέρες στο παλάτι του το καλοστεριωμένο, τη Λαοδίκη, την Ιφιάνασσα και τη Χρυσόθεμη, έχει. Ποια θες απ᾿ όλες; αξαγόραστη να του την πάρεις, να 'χεις ταίρι ακριβό να πας στου κύρη σου᾿ κι αυτός πολλά θα δώσει
285	ὅς οἱ τηλύγετος τρέφεται θαλίῃ ἔνι πολλῇ. τρεῖς δέ οἵ εἰσι θύγατρες ἐνὶ μεγάρῳ εὐπήκτῳ Χρυσόθεμις καὶ Λαοδίκη καὶ Ἰφιάνασσα, τάων ἥν κ᾽ ἐθέλῃσθα φίλην ἀνάεδνον ἄγεσθαι πρὸς οἶκον Πηλῆος· ὃ δ᾽ αὖτ᾽ ἐπὶ μείλια δώσει
290	πολλὰ μάλ᾽, ὅσσ᾽ οὔ πώ τις ἑῇ ἐπέδωκε θυγατρί· ἑπτὰ δέ τοι δώσει εὖ ναιόμενα πτολίεθρα Καρδαμύλην Ἐνόπην τε καὶ Ἱρὴν ποιήεσσαν Φηράς τε ζαθέας ἠδ᾽ Ἄνθειαν βαθύλειμον καλήν τ᾽ Αἴπειαν καὶ Πήδασον ἀμπελόεσσαν.	προικιά από πάνω, όσα δεν έδωκε στην κόρη του κανένας. και πολιτείες εφτά πεντάμορφες να πάρεις πάνω στ᾿ άλλα, την Καρδαμύλη, την ολόχλωρην Ιρή και την Ενόπη, την άγια τη Φηρά, την όμορφη την Αίπεια, και την Άνθεια με τα λιβάδια, και την Πήδασο την πολυκληματούσα' κι είναι όλες στο γιαλό, στο σύνορο της αμμουδάτης Πύλος' και μέσα ζούνε πολυπρόβατοι και πολυγελαδάροι νοικοκυραίοι, που σαν αθάνατο θα σε τιμούν με δώρα, και θα πλερώνουν και δοσίματα, σα ρήγας τους που θα 'σαι. Αυτά θα σου 'δινε, αν τη μάνητα θελήσεις να σκολάσεις.
295	πᾶσαι δ᾽ ἐγγὺς ἁλός, νέαται Πύλου ἠμαθόεντος· ἐν δ᾽ ἄνδρες ναίουσι πολύρρηνες πολυβοῦται, οἵ κέ σε δωτίνῃσι θεὸν ὣς τιμήσουσι καί τοι ὑπὸ σκήπτρῳ λιπαρὰς τελέουσι θέμιστας. ταῦτά κέ τοι τελέσειε μεταλήξαντι χόλοιο.
300	εἰ δέ τοι Ἀτρεΐδης μὲν ἀπήχθετο κηρόθι μᾶλλον αὐτὸς καὶ τοῦ δῶρα, σὺ δ᾽ ἄλλους περ Παναχαιοὺς τειρομένους ἐλέαιρε κατὰ στρατόν, οἵ σε θεὸν ὣς τίσουσ᾽· ἦ γάρ κέ σφι μάλα μέγα κῦδος ἄροιο· νῦν γάρ χ᾽ Ἕκτορ᾽ ἕλοις, ἐπεὶ ἂν μάλα τοι σχεδὸν ἔλθοι	Μ᾿ αν τον υγιό του Ατρέα κατάκαρδα μισείς—κι αυτόν τον ίδιο κι ό,τι σου δίνει—καν το Αργίτικο το ασκέρι εσύ σπλαχνίσου, που τυραννιέται στα λημέρια του᾿ κι αυτοί τιμή θα σου 'χουν σάμπως θεό, και δόξα ασύγκριτη μπροστά τους θα κερδέψεις' τι τώρα εσύ μπορείς τον Έχτορα να θανατώσεις, σύντας έρθει κοντά σου μες στη λύσσα του, τι λέει δε βρίσκεται όμοιος μ᾿ αυτόν μες στους Αργίτες που άραξαν εδώ με τα καράβια.» Τότε ο Αχιλλέας ο φτεροπόδαρος του απηλογήθη κι είπε: «Γιε του Λαέρτη αρχοντογέννητε, πολύτεχνε Οδυσσέα, πρεπό'ναι καθαρά και ξάστερα να σου μιλήσω τώρα,
305	λύσσαν ἔχων ὀλοήν, ἐπεὶ οὔ τινά φησιν ὁμοῖον οἷ ἔμεναι Δαναῶν οὓς ἐνθάδε νῆες ἔνεικαν. τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· διογενὲς Λαερτιάδη πολυμήχαν᾽ Ὀδυσσεῦ χρὴ μὲν δὴ τὸν μῦθον ἀπηλεγέως ἀποειπεῖν,
310	ᾗ περ δὴ φρονέω τε καὶ ὡς τετελεσμένον ἔσται, ὡς μή μοι τρύζητε παρήμενοι ἄλλοθεν ἄλλος. ἐχθρὸς γάρ μοι κεῖνος ὁμῶς Ἀΐδαο πύλῃσιν ὅς χ᾽ ἕτερον μὲν κεύθῃ ἐνὶ φρεσίν, ἄλλο δὲ εἴπῃ. αὐτὰρ ἐγὼν ἐρέω ὥς μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα·	ποιας γνώμης είμαι και τα πράματα σαν ποιο θα πάρουν τέλος᾿ για να μην κάθεστε ολοτρόγυρα και παίρνετε τ᾿ αφτιά μου καθένας κι απ᾿ αλλού᾿ τι οχτρεύομαι σαν και τις πύλες του Άδη εκείνον που άλλα κρύβει μέσα του κι άλλα απ᾿ το στόμα βγάζει. Λοιπόν ακούστε, τι μου εικάζεται το πιο σωστό πως είναι: Έμενα λέω μήτε ο Αγαμέμνονας τη γνώμη θα γυρίσει, μήτε κι Αργίτης άλλος᾿ τι άπαφτα μέρα και νύχτα ως τώρα που τους οχτρούς χτυπώντας πάλευα, σαν τι ήταν τ᾿ όφελός μου; Για πολεμάς για πίσω εστάθηκες, ίδια μερίδα παίρνεις᾿ όμοια τιμή χαιρόμαστε όλοι μας, κιοτήδες κι αντρειωμένοι'
315	οὔτ᾽ ἔμεγ᾽ Ἀτρεΐδην Ἀγαμέμνονα πεισέμεν οἴω οὔτ᾽ ἄλλους Δαναούς, ἐπεὶ οὐκ ἄρα τις χάρις ἦεν μάρνασθαι δηΐοισιν ἐπ᾽ ἀνδράσι νωλεμὲς αἰεί. ἴση μοῖρα μένοντι καὶ εἰ μάλα τις πολεμίζοι· ἐν δὲ ἰῇ τιμῇ ἠμὲν κακὸς ἠδὲ καὶ ἐσθλός·
320	κάτθαν᾽ ὁμῶς ὅ τ᾽ ἀεργὸς ἀνὴρ ὅ τε πολλὰ ἐοργώς. οὐδέ τί μοι περίκειται, ἐπεὶ πάθον ἄλγεα θυμῷ αἰεὶ ἐμὴν ψυχὴν παραβαλλόμενος πολεμίζειν. ὡς δ᾽ ὄρνις ἀπτῆσι νεοσσοῖσι προφέρῃσι μάστακ᾽ ἐπεί κε λάβῃσι, κακῶς δ᾽ ἄρα οἱ πέλει αὐτῇ,	πολυκαμάτης κι ανεπρόκοπος, κι οι δυο πεθαίνουμε ίδια. Ποιο κέρδος έχω, τόσα βάσανα που 'χω τραβήξει ως τώρα, στις μάχες τη ζωή μου παίζοντας χωρίς να ξαποσταζω; Η κλωσομάνα πως στ᾿ αφτέρουγα πουλιά της, μόλις βρίσκει θροφή, τη δίνει, κι ουδέ νοιάζεται σπυρί γι᾿ αυτή αν θα μείνει᾿ όμοια κι εγώ νυχτιές εγνώρισα περίσσιες δίχως ύπνο, και πολεμώντας μέρες πέρασα στο γαίμα βουτηγμένες, κι όλο χτυπιόμουν με άντρες που 'θελα τα ταίρια τους να πάρω. Με τα καράβια κάστρα δώδεκα πάτησα ως τώρα ατός μου, κι έντεκα λέω πεζός, διαβαίνοντας την καρπερή Τρωάδα'
325	ὣς καὶ ἐγὼ πολλὰς μὲν ἀΰπνους νύκτας ἴαυον, ἤματα δ᾽ αἱματόεντα διέπρησσον πολεμίζων ἀνδράσι μαρνάμενος ὀάρων ἕνεκα σφετεράων. δώδεκα δὴ σὺν νηυσὶ πόλεις ἀλάπαξ᾽ ἀνθρώπων, πεζὸς δ᾽ ἕνδεκά φημι κατὰ Τροίην ἐρίβωλον·
330	τάων ἐκ πασέων κειμήλια πολλὰ καὶ ἐσθλὰ ἐξελόμην, καὶ πάντα φέρων Ἀγαμέμνονι δόσκον Ἀτρεΐδῃ· ὃ δ᾽ ὄπισθε μένων παρὰ νηυσὶ θοῇσι δεξάμενος διὰ παῦρα δασάσκετο, πολλὰ δ᾽ ἔχεσκεν. ἄλλα δ᾽ ἀριστήεσσι δίδου γέρα καὶ βασιλεῦσι·	κι απ᾿ όλα τούτα εγώ εξεδιάλεγα πολλά και πλούσια κούρσα, κι όλα ως γυρνούσα του Αγαμέμνονα τα χάριζα᾿ κι εκείνος, ο γιος του Ατρέα, ξοπίσω μένοντας στα γρήγορα καράβια, ως τα δεχόταν, λίγα εμοίραζε, πολλά κρατούσε, κι άλλα σε αρχόντους και ρηγάδες τα 'δινε, το μερτικό τους να 'χουν. Οι άλλοι το κράτησαν απείραχτο, μονάχα εμένα απ᾿ όλους το πήρε, κι έχει τη γυναίκα μου την ακριβή᾿ μα τώρα ας την κοιμάται κι ας τη χαίρεται. Γιατί χτυπιούνται αλήθεια οι Τρώες κι οι Αργίτες; γιατί μάζεψε κι έφερε εδώ τ᾿ ασκέρι ο γιος του Ατρέα; Για την ωριόμαλλην Ελένη—ή μήπως όχι;
335	τοῖσι μὲν ἔμπεδα κεῖται, ἐμεῦ δ᾽ ἀπὸ μούνου Ἀχαιῶν εἵλετ᾽, ἔχει δ᾽ ἄλοχον θυμαρέα· τῇ παριαύων τερπέσθω. τί δὲ δεῖ πολεμιζέμεναι Τρώεσσιν Ἀργείους; τί δὲ λαὸν ἀνήγαγεν ἐνθάδ᾽ ἀγείρας Ἀτρεΐδης; ἦ οὐχ Ἑλένης ἕνεκ᾽ ἠϋκόμοιο;
340	ἦ μοῦνοι φιλέουσ᾽ ἀλόχους μερόπων ἀνθρώπων Ἀτρεΐδαι; ἐπεὶ ὅς τις ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ ἐχέφρων τὴν αὐτοῦ φιλέει καὶ κήδεται, ὡς καὶ ἐγὼ τὴν ἐκ θυμοῦ φίλεον δουρικτητήν περ ἐοῦσαν. νῦν δ᾽ ἐπεὶ ἐκ χειρῶν γέρας εἵλετο καί μ᾽ ἀπάτησε	Οι Ατρεΐδες μόνο στις γυναίκες τους απ᾿ όλους τους ανθρώπους έχουν αγάπη; Ποιος καλόγνωμος και μυαλωμένος άντρας δε νιώθει αγάπη και δε γνοιάζεται το ταίρι του; και τούτη όμοια κι εγώ περίσσια αγάπησα, κι ας ήταν σκλαβοπούλα. Μ᾿ αφού μου πήρε ξεγελώντας με το αρχοντομοίρι, τώρα πια ας μη ζήτα από μένα τίποτα᾿ δε με γελάει, τον ξέρω. Με σε, Οδυσσέα, και τους επίλοιπους ρηγάδες ας φροντίσει πώς θα γλιτώσει τα καράβια σας απ᾿ τη φωτιά την άγρια. Δίχως εμένα πλήθος έφτιασε δουλειές αλήθεια κιόλα με το καστρότειχο που σήκωσε και το φαρδύ, το μέγα
345	μή μευ πειράτω εὖ εἰδότος· οὐδέ με πείσει. ἀλλ᾽ Ὀδυσεῦ σὺν σοί τε καὶ ἄλλοισιν βασιλεῦσι φραζέσθω νήεσσιν ἀλεξέμεναι δήϊον πῦρ. ἦ μὲν δὴ μάλα πολλὰ πονήσατο νόσφιν ἐμεῖο, καὶ δὴ τεῖχος ἔδειμε, καὶ ἤλασε τάφρον ἐπ᾽ αὐτῷ
350	εὐρεῖαν μεγάλην, ἐν δὲ σκόλοπας κατέπηξεν· ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὧς δύναται σθένος Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο ἴσχειν· ὄφρα δ᾽ ἐγὼ μετ᾽ Ἀχαιοῖσιν πολέμιζον οὐκ ἐθέλεσκε μάχην ἀπὸ τείχεος ὀρνύμεν Ἕκτωρ, ἀλλ᾽ ὅσον ἐς Σκαιάς τε πύλας καὶ φηγὸν ἵκανεν·	χαντάκι που άνοιξε και φύτεψε παλούκια στις πλαγιές του. Μα κι έτσι την ορμή δε δύνεται του αντροφονιά του Εχτόρου να κόψει᾿ ωστόσο εγώ σα μάχουμουν μαζί με τους Αργίτες, μακριά από τα τειχιά τους δείλιαζε να πολεμήσει εκείνος᾿ μόνο ως το δρυ κι ως τη Ζερβόπορτα να φτάσει αποκοτούσε, και μια φορά που ομπρός μου στάθηκε, τη γλίτωσε από τρίχα. Μα τώρα με το θείο τον Έχτορα να πολεμώ δε θέλω᾿ στο Δία και σε όλους τους αθάνατους ταχιά θυσία θα κάνω και στο γιαλό θα ρίξω τ᾿ άρμενα, θα τα καλοφορτώσω, και τότε πια θα ιδείς, αv γνοιάζεσαι και θες, σα φέξει η μέρα,
355	ἔνθά ποτ᾽ οἶον ἔμιμνε, μόγις δέ μευ ἔκφυγεν ὁρμήν. νῦν δ᾽ ἐπεὶ οὐκ ἐθέλω πολεμιζέμεν Ἕκτορι δίῳ αὔριον ἱρὰ Διὶ ῥέξας καὶ πᾶσι θεοῖσι νηήσας εὖ νῆας, ἐπὴν ἅλα δὲ προερύσσω, ὄψεαι, αἴ κ᾽ ἐθέλῃσθα καὶ αἴ κέν τοι τὰ μεμήλῃ,
360	ἦρι μάλ᾽ Ἑλλήσποντον ἐπ᾽ ἰχθυόεντα πλεούσας νῆας ἐμάς, ἐν δ᾽ ἄνδρας ἐρεσσέμεναι μεμαῶτας· εἰ δέ κεν εὐπλοίην δώῃ κλυτὸς ἐννοσίγαιος ἤματί κε τριτάτῳ Φθίην ἐρίβωλον ἱκοίμην. ἔστι δέ μοι μάλα πολλά, τὰ κάλλιπον ἐνθάδε ἔρρων·	στον ψαροθρόφο απάνω Ελλήσποντο να φεύγουν τ᾿ άρμενα μου, κι οι ναύτες στα κουπιά να κάθουνται με προθυμία μεγάλη. Κι αν πρίμο ο Κοσμοσείστης δώσει μας καιρό, στη Φθία την πλούσια σε τρεις μονάχα μέρες φτάνουμε᾿ κι έχω αγαθά εκεί πέρα πολλά, που αφήκα εδώ σαν έφτανα—που να μην είχα σώσει! Κοκκινωπό χαλκό και μάλαμα κι άλλο από δω θα φέρω, και σίδερο ψαρί κι ωριόζωνες γυναίκες—όσα επήρα. και μοναχά το αρχοντομοίρι μου με το έτσι-θέλω πίσω αυτός που το 'δωκε, ο Αγαμέμνονας, μου το 'χει αρπάξει, ο ρήγας. Ό,τι γρικήστε τώρα πέστε το στο γιο του Ατρέα γυρνώντας,
365	ἄλλον δ᾽ ἐνθένδε χρυσὸν καὶ χαλκὸν ἐρυθρὸν ἠδὲ γυναῖκας ἐϋζώνους πολιόν τε σίδηρον ἄξομαι, ἅσσ᾽ ἔλαχόν γε· γέρας δέ μοι, ὅς περ ἔδωκεν, αὖτις ἐφυβρίζων ἕλετο κρείων Ἀγαμέμνων Ἀτρεΐδης· τῷ πάντ᾽ ἀγορευέμεν ὡς ἐπιτέλλω
370	ἀμφαδόν, ὄφρα καὶ ἄλλοι ἐπισκύζωνται Ἀχαιοὶ εἴ τινά που Δαναῶν ἔτι ἔλπεται ἐξαπατήσειν αἰὲν ἀναιδείην ἐπιειμένος· οὐδ᾽ ἂν ἔμοιγε τετλαίη κύνεός περ ἐὼν εἰς ὦπα ἰδέσθαι· οὐδέ τί οἱ βουλὰς συμφράσσομαι, οὐδὲ μὲν ἔργον·	Σε όλους μπροστά, για να θυμώσουνε μαζί του κι οι άλλοι Αργίτες, ακόμα αν λογαριάζει κάποιον τους να ξεγελάσει, τι είναι και μένει αποκορφής ξαδιάντροπος! Με όση μαθές κι αν έχει σκυλίσια αδιαντροπιά, κατάματα και πώς να με αντικρίσει; Μαζί του πια ποτέ δεν έρχομαι σε λόγια για σε πράξη, γιατί με γέλασε, με αδίκησε. Καλά τη μια, μα κι άλλη · δε με αναμπαίζει με τα λόγια του᾿ μα ό,τι του δόξει ας κάνει, που να μη σώσει! τι ο βαθύγνωμος ο Δίας το νου του επήρε. Κι όλα τα δώρα του τα οχτρεύομαι και για σκουπίδια τα 'χω. Κι αν μου 'δινε και δέκα κι είκοσι φορές πιο πλήθια απ᾿ ό,τι
375	ἐκ γὰρ δή μ᾽ ἀπάτησε καὶ ἤλιτεν· οὐδ᾽ ἂν ἔτ᾽ αὖτις ἐξαπάφοιτ᾽ ἐπέεσσιν· ἅλις δέ οἱ· ἀλλὰ ἕκηλος ἐρρέτω· ἐκ γάρ εὑ φρένας εἵλετο μητίετα Ζεύς. ἐχθρὰ δέ μοι τοῦ δῶρα, τίω δέ μιν ἐν καρὸς αἴσῃ. οὐδ᾽ εἴ μοι δεκάκις τε καὶ εἰκοσάκις τόσα δοίη
380	ὅσσά τέ οἱ νῦν ἔστι, καὶ εἴ ποθεν ἄλλα γένοιτο, οὐδ᾽ ὅσ᾽ ἐς Ὀρχομενὸν ποτινίσεται, οὐδ᾽ ὅσα Θήβας Αἰγυπτίας, ὅθι πλεῖστα δόμοις ἐν κτήματα κεῖται, αἵ θ᾽ ἑκατόμπυλοί εἰσι, διηκόσιοι δ᾽ ἀν᾽ ἑκάστας ἀνέρες ἐξοιχνεῦσι σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν·	το βιος του τώρα ακέριο, κι έβαζε κι άλλα από πάνω ακόμα᾿ του Ορχομενού τα πλούτη αν μου 'δινε και της Αιγύπτιας Θήβας, που θησαυρούς κει πέρα αρίφνητους το κάθε σπίτι κρύβει, κι είναι κι ατή της εκατόπορτη, κι από την κάθε πόρτα διακόσιοι πολέμαρχοι χύνουνται με αμάξια ομάδι κι άτια· κι ακόμα τόσα δώρα αν μου 'δινε, όση 'ναι η σκόνη κι η άμμο, πάλε δε γίνεται ο Αγαμέμνονας τη γνώμη μου ν᾿ αλλάξει, αν τη βαριά ντροπή που μου 'γινε δε μου πλερώσει πρώτα. Κι ουδέ και παίρνω του Αγαμέμνονα, του γιου του Ατρέα, την κόρη, στα κάλλη ακόμα κι αν παράβγαινε με τη χρυσή Αφροδίτη'
385	οὐδ᾽ εἴ μοι τόσα δοίη ὅσα ψάμαθός τε κόνις τε, οὐδέ κεν ὧς ἔτι θυμὸν ἐμὸν πείσει᾽ Ἀγαμέμνων πρίν γ᾽ ἀπὸ πᾶσαν ἐμοὶ δόμεναι θυμαλγέα λώβην. κούρην δ᾽ οὐ γαμέω Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο, οὐδ᾽ εἰ χρυσείῃ Ἀφροδίτῃ κάλλος ἐρίζοι,
390	ἔργα δ᾽ Ἀθηναίῃ γλαυκώπιδι ἰσοφαρίζοι· οὐδέ μιν ὧς γαμέω· ὃ δ᾽ Ἀχαιῶν ἄλλον ἑλέσθω, ὅς τις οἷ τ᾽ ἐπέοικε καὶ ὃς βασιλεύτερός ἐστιν. ἢν γὰρ δή με σαῶσι θεοὶ καὶ οἴκαδ᾽ ἵκωμαι, Πηλεύς θήν μοι ἔπειτα γυναῖκά γε μάσσεται αὐτός.	της Αθηνάς της γαλανομάτης στων γυναικών τις τέχνες κι αν είχε μοιάσει, δεν την έπαιρνα. Δεν έλειψαν Αργίτες πιο ταιριαστοί του και τρανότεροι ρηγάδες, να διαλέξει' τι εμένα, αν γύρω στην πατρίδα μου με των θεών τη χάρη, ας ειν᾿ καλά ο Πηλέας, το ταίρι μου θα μου διαλέξει εκείνος. Πολλές Ελληνοπούλες βρίσκουνται στη Φθία και στην Ελλάδα, αρχοντοκόρες, οι πατέρες τους που κυβερνούνε κάστρα" όποια απ᾿ αυτές θελήσω, ταίρι μου την κάνω αγαπημένο. Κιόλας εκεί η καρδιά μου η πέρφανη με κέντριζε ολοένα να πάρω μια που να μου ταίριαζε, γυναίκα να την έχω,
395	πολλαὶ Ἀχαιΐδες εἰσὶν ἀν᾽ Ἑλλάδα τε Φθίην τε κοῦραι ἀριστήων, οἵ τε πτολίεθρα ῥύονται, τάων ἥν κ᾽ ἐθέλωμι φίλην ποιήσομ᾽ ἄκοιτιν. ἔνθα δέ μοι μάλα πολλὸν ἐπέσσυτο θυμὸς ἀγήνωρ γήμαντα μνηστὴν ἄλοχον ἐϊκυῖαν ἄκοιτιν
400	κτήμασι τέρπεσθαι τὰ γέρων ἐκτήσατο Πηλεύς· οὐ γὰρ ἐμοὶ ψυχῆς ἀντάξιον οὐδ᾽ ὅσα φασὶν Ἴλιον ἐκτῆσθαι εὖ ναιόμενον πτολίεθρον τὸ πρὶν ἐπ᾽ εἰρήνης, πρὶν ἐλθεῖν υἷας Ἀχαιῶν, οὐδ᾽ ὅσα λάϊνος οὐδὸς ἀφήτορος ἐντὸς ἐέργει	κι όσα αγαθά ο Πηλέας απόχτησε να χαίρουμαι μαζί της· τι όσο η ζωή μου αξίζει, αλάκερα τα πλούτη δεν αξίζουν που έκρυβε, λένε, το πολύκοσμο της Τροίας εντός του κάστρο, στα χρόνια της ειρήνης, άλλοτε, πριν οι Αχαιοί προβάλουν' κι ουδέ όσα μέσα κλεί το πέτρινο του Σαϊτευτη κατώφλι, του Απόλλωνα, στην κακοτράχαλη, πετραδερή Πύθωνα. Τα παχιά πρόβατα κουρσεύουνται, κουρσεύουνται τα βόδια, τα ξανθοκέφαλα αγοράζουνται φαριά και τα τριπόδια᾿ μόνο η ζωή του ανθρώπου, ως ξέφυγε της δοντωσιας το φράχτη, πίσω δε γέρνει, δεν κουρσεύεται, δεν πιάνεται ποτέ της.
405	Φοίβου Ἀπόλλωνος Πυθοῖ ἔνι πετρηέσσῃ. ληϊστοὶ μὲν γάρ τε βόες καὶ ἴφια μῆλα, κτητοὶ δὲ τρίποδές τε καὶ ἵππων ξανθὰ κάρηνα, ἀνδρὸς δὲ ψυχὴ πάλιν ἐλθεῖν οὔτε λεϊστὴ οὔθ᾽ ἑλετή, ἐπεὶ ἄρ κεν ἀμείψεται ἕρκος ὀδόντων.
410	μήτηρ γάρ τέ μέ φησι θεὰ Θέτις ἀργυρόπεζα διχθαδίας κῆρας φερέμεν θανάτοιο τέλος δέ. εἰ μέν κ᾽ αὖθι μένων Τρώων πόλιν ἀμφιμάχωμαι, ὤλετο μέν μοι νόστος, ἀτὰρ κλέος ἄφθιτον ἔσται· εἰ δέ κεν οἴκαδ᾽ ἵκωμι φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν,	Το 'χω ακουστά απ᾿ τη χιοναστράγαλη μητέρα μου τη Θέτη: διπλούς για μένα οι Μοίρες άνοιξαν τους δρόμους του θανάτου' αν απομείνω εδώ και μάχουμαι γύρω απ᾿ των Τρωών το κάστρο, ξοπίσω δε γυρνώ, μα αθάνατο θα μείνει τ᾿ όνομά μου. Αν ίσως πάλε γύρω σπίτι μου, στη γη την πατρική μου, πια θα μου λείψει κάθε παίνεμα τρανό, κι ωστόσο χρόνια θα 'χω να ζω πολλά, κι ο θάνατος θ᾿ αργήσει να με πάρει. και σεις οι επίλοιποι θα το 'θελα το λόγο μου ν᾿ ακούστε: γυρνάτε πίσω στην πατρίδα σας, τι πια δε θα το βρείτε της Τροίας το τέλος της απόγκρεμης· ο Δίας ο βροντολάλος
415	ὤλετό μοι κλέος ἐσθλόν, ἐπὶ δηρὸν δέ μοι αἰὼν ἔσσεται, οὐδέ κέ μ᾽ ὦκα τέλος θανάτοιο κιχείη. καὶ δ᾽ ἂν τοῖς ἄλλοισιν ἐγὼ παραμυθησαίμην οἴκαδ᾽ ἀποπλείειν, ἐπεὶ οὐκέτι δήετε τέκμωρ Ἰλίου αἰπεινῆς· μάλα γάρ ἑθεν εὐρύοπα Ζεὺς
420	χεῖρα ἑὴν ὑπερέσχε, τεθαρσήκασι δὲ λαοί. ἀλλ᾽ ὑμεῖς μὲν ἰόντες ἀριστήεσσιν Ἀχαιῶν ἀγγελίην ἀπόφασθε· τὸ γὰρ γέρας ἐστὶ γερόντων· ὄφρ᾽ ἄλλην φράζωνται ἐνὶ φρεσὶ μῆτιν ἀμείνω, ἥ κέ σφιν νῆάς τε σαῷ καὶ λαὸν Ἀχαιῶν	το χέρι του άπλωσε από πάνω της, κι αυτοί κουράγιο επήραν. Τραβάτε τώρα εσείς στους άρχοντες των Αχαιών να πείτε το μήνυμα μου (των πρωτόγερων το χρέος μαθές αυτό 'ναι), να στοχαστούν καμιά καλύτερη βουλή να πάρουν, άλλη, που να γλιτώσει και τ᾿ Αργίτικα καράβια και τ᾿ ασκέρια στα βαθουλά αποδίπλα τ᾿ άρμενα᾿ τι αυτή που τώρα επήραν δεν έπιασε᾿ τι εγώ τη μάνητα θαρρέψαν πως θ᾿ αφήσω. Όμως μπορεί να μείνει ο Φοίνικας να κοιμηθεί κοντά μας, μαζί πα στ᾿ άρμενα να φύγουμε για την πατρίδα πίσω αύριο ταχιά, κι αυτός αν το 'θελε᾿ δε λέω να τον ζορίσω.»
425	νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇς, ἐπεὶ οὔ σφισιν ἥδέ γ᾽ ἑτοίμη ἣν νῦν ἐφράσσαντο ἐμεῦ ἀπομηνίσαντος· Φοῖνιξ δ᾽ αὖθι παρ᾽ ἄμμι μένων κατακοιμηθήτω, ὄφρά μοι ἐν νήεσσι φίλην ἐς πατρίδ᾽ ἕπηται αὔριον ἢν ἐθέλῃσιν· ἀνάγκῃ δ᾽ οὔ τί μιν ἄξω.
430	ὣς ἔφαθ᾽, οἳ δ᾽ ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ μῦθον ἀγασσάμενοι· μάλα γὰρ κρατερῶς ἀπέειπεν· ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε γέρων ἱππηλάτα Φοῖνιξ δάκρυ᾽ ἀναπρήσας· περὶ γὰρ δίε νηυσὶν Ἀχαιῶν· εἰ μὲν δὴ νόστόν γε μετὰ φρεσὶ φαίδιμ᾽ Ἀχιλλεῦ	Έτσι μιλούσε, κι όλοι απόμειναν και δεν έβγαναν άχνα, τι είχαν σαστίσει που τους μίλησε πολύ πεισματωμένα. Τέλος εστράφη κι είπε ο Φοίνικας, ο γέρο αλογολάτης, με δακρυσμένα μάτια, τι έτρεμε μην πάθουν τα καράβια: «Το γυρισμό στο νου σου αv έβαλες, τρανέ Αχιλλέα, στ᾿ αλήθεια, κι ουδέ λογιάζεις πια τα γρήγορα καράβια να γλιτώσεις απ᾿ την κακιά φωτιά, τι η μάνητα το λογισμό σου πνίγει, πώς τότε πια, παιδί μου, θα 'μένα μακριά σου εδώ μονάχος; Μαζί σου εδώ ο Πηλέας δε μ᾿ έστειλεν, ο γέρο αλογολάτης, από τη Φθία, στον Αγαμέμνονα καθώς σε προβοδούσε;
435	βάλλεαι, οὐδέ τι πάμπαν ἀμύνειν νηυσὶ θοῇσι πῦρ ἐθέλεις ἀΐδηλον, ἐπεὶ χόλος ἔμπεσε θυμῷ, πῶς ἂν ἔπειτ᾽ ἀπὸ σεῖο φίλον τέκος αὖθι λιποίμην οἶος; σοὶ δέ μ᾽ ἔπεμπε γέρων ἱππηλάτα Πηλεὺς ἤματι τῷ ὅτε σ᾽ ἐκ Φθίης Ἀγαμέμνονι πέμπε
440	νήπιον οὔ πω εἰδόθ᾽ ὁμοιΐου πολέμοιο οὐδ᾽ ἀγορέων, ἵνα τ᾽ ἄνδρες ἀριπρεπέες τελέθουσι. τοὔνεκά με προέηκε διδασκέμεναι τάδε πάντα, μύθων τε ῥητῆρ᾽ ἔμεναι πρηκτῆρά τε ἔργων. ὡς ἂν ἔπειτ᾽ ἀπὸ σεῖο φίλον τέκος οὐκ ἐθέλοιμι	Κι ήσουν παιδί, κι ουδέ από πόλεμο νογούσες μανιασμένο κι ουδέ από σύναξη, που ξέχωρη τιμή στον άντρα δίνει. Γι᾿ αυτό μαζί σου εκείνος μ᾿ έστειλε, για να σε δασκαλεύω, να μάθεις να μιλάς στη μάζωξη, να πολεμάς στη μάχη. Γι᾿ αυτό, παιδί μου, εγώ δε θα 'θελα να χωριστώ από σένα, κι αν ο θεός ακόμα μου 'λεγε να ξύσει απ᾿ το κορμί μου τα γερατιά, και νιος σαν άλλοτε να γίνω, σαν και τότε που την Ελλάδα εγώ απαράτησα την ωριογυναικούσα, να λείψω απ᾿ την οργή του κύρη μου, του Αμύντορα, ζητώντας. Για κάποια σκλάβα ομορφοπλέξουδη μου 'χε βαριά θυμώσει'
445	λείπεσθ᾽, οὐδ᾽ εἴ κέν μοι ὑποσταίη θεὸς αὐτὸς γῆρας ἀποξύσας θήσειν νέον ἡβώοντα, οἷον ὅτε πρῶτον λίπον Ἑλλάδα καλλιγύναικα φεύγων νείκεα πατρὸς Ἀμύντορος Ὀρμενίδαο, ὅς μοι παλλακίδος περιχώσατο καλλικόμοιο,
450	τὴν αὐτὸς φιλέεσκεν, ἀτιμάζεσκε δ᾽ ἄκοιτιν μητέρ᾽ ἐμήν· ἣ δ᾽ αἰὲν ἐμὲ λισσέσκετο γούνων παλλακίδι προμιγῆναι, ἵν᾽ ἐχθήρειε γέροντα. τῇ πιθόμην καὶ ἔρεξα· πατὴρ δ᾽ ἐμὸς αὐτίκ᾽ ὀϊσθεὶς πολλὰ κατηρᾶτο, στυγερὰς δ᾽ ἐπεκέκλετ᾽ Ἐρινῦς,	της είχε αγάπη και το ταίρι του δε λόγιαζε καθόλου, τη μάνα μου᾿ κι αυτή στα γόνατα μου πρόσπεφτε, την κόρη εγώ να κοιμηθώ πρωτύτερα, να σιχαθεί το γέρο. Κι έγινε η χάρη της, μα ο κύρης μου σε λίγο το απεικάστη, κι απάνω μου κατάρες σώριασε βαριές, κι ανακαλιόταν τις άγριες Ερινύες, στα γόνατα να μη χορέψει αγγόνι, που να 'χει γεννηθεί απ᾿ το σπέρμα μου᾿ κι ευτύς την κατάρα του του Κάτω Κόσμου ο Δίας την άκουσε κι η ανήλεη Περσεφόνη. Με κοφτερό χαλκό μελέτησα να τον σκοτώσω τότε' μα κάποιος μου᾿ σβήσε τη μάνητα θεός, θυμίζοντας μου
455	μή ποτε γούνασιν οἷσιν ἐφέσσεσθαι φίλον υἱὸν ἐξ ἐμέθεν γεγαῶτα· θεοὶ δ᾽ ἐτέλειον ἐπαρὰς Ζεύς τε καταχθόνιος καὶ ἐπαινὴ Περσεφόνεια. ἔ
462	νθ᾽ ἐμοὶ οὐκέτι πάμπαν ἐρητύετ᾽ ἐν φρεσὶ θυμὸς πατρὸς χωομένοιο κατὰ μέγαρα στρωφᾶσθαι. ἦ μὲν πολλὰ ἔται καὶ ἀνεψιοὶ ἀμφὶς ἐόντες	του κόσμου τις βρισιές, το σούσουρο μες στους ανθρώπους γύρω, πατροφονιά να με φωνάζουνε μες στους Αργίτες όλοι. Μα κι η καρδιά μου δεν το δέχουνταν καθόλου, να χολιάζει μαζί μου ο κύρης, και στο σπίτι μας εγώ να μπαινοβγαίνω. Κι ήταν πολλοί δικοί κι αξάδερφοι, που μ᾿ είχαν ζώσει τότε, με παρακάλια δοκιμάζοντας να με κρατήσουν σπίτι' στεφανοκέρατα, στριφτόζαλα πλήθος έσφαζαν βόδια, κι αρνιά παχιά, κι απάνω στου Ηφαίστου τη φλόγα τεντωμένοι καψαλίζονταν χοίροι, που 'πλεχαν μες στο πολύ τους ξίγκι, και το κρασί κρουνός επίνουνταν απ᾿ τα σταμνιά του γέρου.
465	αὐτοῦ λισσόμενοι κατερήτυον ἐν μεγάροισι, πολλὰ δὲ ἴφια μῆλα καὶ εἰλίποδας ἕλικας βοῦς ἔσφαζον, πολλοὶ δὲ σύες θαλέθοντες ἀλοιφῇ εὑόμενοι τανύοντο διὰ φλογὸς Ἡφαίστοιο, πολλὸν δ᾽ ἐκ κεράμων μέθυ πίνετο τοῖο γέροντος.
470	εἰνάνυχες δέ μοι ἀμφ᾽ αὐτῷ παρὰ νύκτας ἴαυον· οἳ μὲν ἀμειβόμενοι φυλακὰς ἔχον, οὐδέ ποτ᾽ ἔσβη πῦρ, ἕτερον μὲν ὑπ᾽ αἰθούσῃ εὐερκέος αὐλῆς, ἄλλο δ᾽ ἐνὶ προδόμῳ, πρόσθεν θαλάμοιο θυράων. ἀλλ᾽ ὅτε δὴ δεκάτη μοι ἐπήλυθε νὺξ ἐρεβεννή,	Νύχτες εννιά κοιμόνταν δίπλα μου και με φύλαγαν όλοι με τη σειρά τους, και δεν έσβησαν ποτέ οι φωτιές, που άναβαν μες στη στοά της γυροτοίχιστης αυλής η μια στημένη, κι η άλλη στον πρόδομο, κατάμπροστα στις πόρτες του αντρωνίτη. Μα ως έφτασεν η νύχτα η δέκατη και πήρε το σκοτάδι, τότε συντρίβοντας της κάμαρας τις στεριωμένες πόρτες όξω πετάχτηκα και πήδηξα μεμιάς τον αυλοφράχτη, δίχως καθόλου οι φυλακάτορες κι οι σκλάβες να με νιώσουν. Και πήρα δρόμο την πλατύχωρη διαβαίνοντας Ελλάδα, ως πια στη Φθία την παχιοχώματη, την αρνομάνα, φτάνω,
475	καὶ τότ᾽ ἐγὼ θαλάμοιο θύρας πυκινῶς ἀραρυίας ῥήξας ἐξῆλθον, καὶ ὑπέρθορον ἑρκίον αὐλῆς ῥεῖα, λαθὼν φύλακάς τ᾽ ἄνδρας δμῳάς τε γυναῖκας. φεῦγον ἔπειτ᾽ ἀπάνευθε δι᾽ Ἑλλάδος εὐρυχόροιο, Φθίην δ᾽ ἐξικόμην ἐριβώλακα μητέρα μήλων
480	ἐς Πηλῆα ἄναχθ᾽· ὃ δέ με πρόφρων ὑπέδεκτο, καί μ᾽ ἐφίλησ᾽ ὡς εἴ τε πατὴρ ὃν παῖδα φιλήσῃ μοῦνον τηλύγετον πολλοῖσιν ἐπὶ κτεάτεσσι, καί μ᾽ ἀφνειὸν ἔθηκε, πολὺν δέ μοι ὤπασε λαόν· ναῖον δ᾽ ἐσχατιὴν Φθίης Δολόπεσσιν ἀνάσσων.	στου βασιλιά Πηλέα᾿ κι ολόκαρδα με καλοδέχτη εκείνος, και τόση αγάπη τότε μου 'δειξε, σαν που αγαπάει πατέρας, που 'χει και βιος, το μοσκανάθρεφτο μικρό μοναχογιό του' και πλούσιο μ᾿ έκανε και μου 'δωκε πολλούς για ν᾿ αφεντεύω· και ζούσα βασιλιάς στους Δόλοπες, στης Φθίας την άκρην άκρη. Κι έτσι μεγάλο εγώ σε ανάστησα, θεόμορφε Αχιλλέα, και σ᾿ αγαπούσα᾿ τι δεν ήθελες εσύ κανέναν άλλον, για στο τραπέζι σύντας πήγαινες για κι έτρωγες μονάχος· έπρεπε εγώ μαθές στα γόνατα να σε κρατώ, να κόβω το κρέας, να τρως, μετά στα χείλια σου την κούπα να ζυγώνω.
485	καί σε τοσοῦτον ἔθηκα θεοῖς ἐπιείκελ᾽ Ἀχιλλεῦ, ἐκ θυμοῦ φιλέων, ἐπεὶ οὐκ ἐθέλεσκες ἅμ᾽ ἄλλῳ οὔτ᾽ ἐς δαῖτ᾽ ἰέναι οὔτ᾽ ἐν μεγάροισι πάσασθαι, πρίν γ᾽ ὅτε δή σ᾽ ἐπ᾽ ἐμοῖσιν ἐγὼ γούνεσσι καθίσσας ὄψου τ᾽ ἄσαιμι προταμὼν καὶ οἶνον ἐπισχών.
490	πολλάκι μοι κατέδευσας ἐπὶ στήθεσσι χιτῶνα οἴνου ἀποβλύζων ἐν νηπιέῃ ἀλεγεινῇ. ὣς ἐπὶ σοὶ μάλα πολλὰ πάθον καὶ πολλὰ μόγησα, τὰ φρονέων ὅ μοι οὔ τι θεοὶ γόνον ἐξετέλειον ἐξ ἐμεῦ· ἀλλὰ σὲ παῖδα θεοῖς ἐπιείκελ᾽ Ἀχιλλεῦ	Συχνά στο στήθος μου κατάβρεξες το ρούχο με το στόμα, παιδί όπως ήσουν και με παίδευες και το κρασί ξερνούσες. Έτσι πολλά για σένα τράβηξα, πολλούς επήρα μόχτους' τι δεν ξεχνούσα πως οι αθάνατοι δεν ήταν να μου δώσουν δικό μου γιο, γι᾿ αυτό και μου 'γινες, θεόμορφε Αχιλλέα, παιδί μου εσύ, που θα με γλίτωνες απ᾿ το κακό μια μέρα. Την πέρφανη ψυχή σου μέρωσε τώρα, Αχιλλέα, δεν πρέπει να 'χεις καρδιά σκληρή᾿ κι οι αθάνατοι τη γνώμη τους αλλάζουν, που μας περνούνε και στη δύναμη και στην τιμή και σ᾿ όλα. Με καλοπρόσδεχτα ταξίματα και με θυσίες, με κνίσα
495	ποιεύμην, ἵνα μοί ποτ᾽ ἀεικέα λοιγὸν ἀμύνῃς. ἀλλ᾽ Ἀχιλεῦ δάμασον θυμὸν μέγαν· οὐδέ τί σε χρὴ νηλεὲς ἦτορ ἔχειν· στρεπτοὶ δέ τε καὶ θεοὶ αὐτοί, τῶν περ καὶ μείζων ἀρετὴ τιμή τε βίη τε. καὶ μὲν τοὺς θυέεσσι καὶ εὐχωλῇς ἀγανῇσι
500	λοιβῇ τε κνίσῃ τε παρατρωπῶσ᾽ ἄνθρωποι λισσόμενοι, ὅτε κέν τις ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ. καὶ γάρ τε λιταί εἰσι Διὸς κοῦραι μεγάλοιο χωλαί τε ῥυσαί τε παραβλῶπές τ᾽ ὀφθαλμώ, αἵ ῥά τε καὶ μετόπισθ᾽ ἄτης ἀλέγουσι κιοῦσαι.	και με σπονδές, γυρίζουν οι άνθρωποι και τη δική τους γνώμη, παρακαλώντας τους, αν έσφαλε κι αν έφταιξε κανένας. Γιατί 'ναι κόρες κι οι Παράκλησες του Δία του τρισμεγάλου, κουτσές, με αλλήθωρα τα μάτια τους, με μούτρα ζαρωμένα, και πολεμούν να φτάσουν τρέχοντας ξοπίσω από την Τύφλα. Μα η Τύφλα, δυνατή, με ολόγερα ποδάρια, τρέχει απ᾿ όλες πολύ πιο μπρος στη γης αλάκερη, και στους θνητούς προφταίνει κακό να κάνει, κι οι Παράκλησες ξοπίσω τους γιατρεύουν. Κι όποιος του Δία τις κόρες σέβεται, μπροστά του ως καταφτάνουν, έχει απ᾿ αυτές μεγάλο τ᾿ όφελος κι ακούνε τις ευκές του.
505	ἣ δ᾽ ἄτη σθεναρή τε καὶ ἀρτίπος, οὕνεκα πάσας πολλὸν ὑπεκπροθέει, φθάνει δέ τε πᾶσαν ἐπ᾽ αἶαν βλάπτουσ᾽ ἀνθρώπους· αἳ δ᾽ ἐξακέονται ὀπίσσω. ὃς μέν τ᾽ αἰδέσεται κούρας Διὸς ἆσσον ἰούσας, τὸν δὲ μέγ᾽ ὤνησαν καί τ᾽ ἔκλυον εὐχομένοιο·
510	ὃς δέ κ᾽ ἀνήνηται καί τε στερεῶς ἀποείπῃ, λίσσονται δ᾽ ἄρα ταί γε Δία Κρονίωνα κιοῦσαι τῷ ἄτην ἅμ᾽ ἕπεσθαι, ἵνα βλαφθεὶς ἀποτίσῃ. ἀλλ᾽ Ἀχιλεῦ πόρε καὶ σὺ Διὸς κούρῃσιν ἕπεσθαι τιμήν, ἥ τ᾽ ἄλλων περ ἐπιγνάμπτει νόον ἐσθλῶν.	Μα ο που τις διώξει πεισματώνοντας και τις παραψηφήσει, πάνε στο γιο του Κρόνου τρέχοντας, στο Δία, παρακαλώντας τη συφορά να στείλει πίσω του, να πάθει, να πλερώσει. Έλα, Αχιλλέα, λοιπόν και χάρισε κι εσύ στου Δία τις κόρες τιμή᾿ για χάρη τους ελύγισαν κι άλλοι αντρειωμένοι ως τώρα. Δώρα αν δε σου 'δινε ο Αγαμέμνονας κι αν δε νομάτιζε άλλα γι᾿ αργότερα, μον᾿ πάντα αμάλαχτο κρατούσε το θυμό του, κι εγώ ποτέ μου δε θα σου 'λεγα τη μάνητα ν᾿ αφήσεις, να δώσεις στους Αργίτες βόηθηση, κι ας είναι στενεμένοι. Μ᾿ αυτός και τώρα πλήθος σου 'δωκε κι άλλα σου τάζει ακόμα,
515	εἰ μὲν γὰρ μὴ δῶρα φέροι τὰ δ᾽ ὄπισθ᾽ ὀνομάζοι Ἀτρεΐδης, ἀλλ᾽ αἰὲν ἐπιζαφελῶς χαλεπαίνοι, οὐκ ἂν ἔγωγέ σε μῆνιν ἀπορρίψαντα κελοίμην Ἀργείοισιν ἀμυνέμεναι χατέουσί περ ἔμπης· νῦν δ᾽ ἅμα τ᾽ αὐτίκα πολλὰ διδοῖ τὰ δ᾽ ὄπισθεν ὑπέστη,
520	ἄνδρας δὲ λίσσεσθαι ἐπιπροέηκεν ἀρίστους κρινάμενος κατὰ λαὸν Ἀχαιϊκόν, οἵ τε σοὶ αὐτῷ φίλτατοι Ἀργείων· τῶν μὴ σύ γε μῦθον ἐλέγξῃς μηδὲ πόδας· πρὶν δ᾽ οὔ τι νεμεσσητὸν κεχολῶσθαι. οὕτω καὶ τῶν πρόσθεν ἐπευθόμεθα κλέα ἀνδρῶν	και τους πιο κάλλιους απ᾿ το Αργίτικο ξαπόστειλε τ᾿ ασκέρι να σου προσπέσουν᾿ και τους διάλεξεν οι πιο ακριβοί σου να 'ναι. Τον κόπο μην ντροπιάσεις που 'καναν μηδέ τα λόγια που 'παν. Δε σου 'ριξε κανένας άδικο για το θυμό σου ως τώρα. και για πολλούς ηρώους ακούσαμε να μολογούν ο κόσμος, πως κάποτε άναψε στα φρένα τους θυμός πεισματωμένος᾿ όμως τα δώρα τους μαλάκωσαν, τα λόγια τους γλύκαναν. Μιαν ιστορία παλιά θυμήθηκα, κι όχι καινούργια, τώρα, πως έγινε᾿ σας έχω φίλους μου, θα σας την πω ν᾿ ακούστε: Κουρήτες κι Αιτωλοί αντροδύναμοι στην Καλυδώνα γύρα
525	ἡρώων, ὅτε κέν τιν᾽ ἐπιζάφελος χόλος ἵκοι· δωρητοί τε πέλοντο παράρρητοί τ᾽ ἐπέεσσι. μέμνημαι τόδε ἔργον ἐγὼ πάλαι οὔ τι νέον γε ὡς ἦν· ἐν δ᾽ ὑμῖν ἐρέω πάντεσσι φίλοισι. Κουρῆτές τ᾽ ἐμάχοντο καὶ Αἰτωλοὶ μενεχάρμαι
530	ἀμφὶ πόλιν Καλυδῶνα καὶ ἀλλήλους ἐνάριζον, Αἰτωλοὶ μὲν ἀμυνόμενοι Καλυδῶνος ἐραννῆς, Κουρῆτες δὲ διαπραθέειν μεμαῶτες Ἄρηϊ. καὶ γὰρ τοῖσι κακὸν χρυσόθρονος Ἄρτεμις ὦρσε χωσαμένη ὅ οἱ οὔ τι θαλύσια γουνῷ ἀλωῆς	είχαν ανοίξει τότε πόλεμο κι ο ένας τον άλλο έσφαζαν πασκίζαν οι Αιτωλοί την όμορφη να σώσουν Καλυδώνα, κι οι άλλοι, οι Κουρήτες, πολεμώντας τους να την κουρσέψουν θέλαν τι εσήκωσε η Άρτεμη η χρυσόθρονη τρανό κακό σε κείνους, από θυμό, τι απ᾿ τους πρωτόλατους καρπούς των χωραφιών του τρανές ό Οινέας θυσίες επρόσφερε στους αθανάτους όλους, σε κείνην όχι, δεν της πρόσφερε, κόρη του Δία κι ας ήταν, για λησμονώντας για αψηφώντας τη, κι ήταν βαρύ το κρίμα. Κι η Σαγιτεύτρα τότε θύμωσε, κι ευτύς τους ξαπολύνει φύτρα θεϊκιά, κακό, λευκόδοντο, μουνουχισμένο κάπρο.
535	Οἰνεὺς ῥέξ᾽· ἄλλοι δὲ θεοὶ δαίνυνθ᾽ ἑκατόμβας, οἴῃ δ᾽ οὐκ ἔρρεξε Διὸς κούρῃ μεγάλοιο. ἢ λάθετ᾽ ἢ οὐκ ἐνόησεν· ἀάσατο δὲ μέγα θυμῷ. ἣ δὲ χολωσαμένη δῖον γένος ἰοχέαιρα ὦρσεν ἔπι χλούνην σῦν ἄγριον ἀργιόδοντα,
540	ὃς κακὰ πόλλ᾽ ἕρδεσκεν ἔθων Οἰνῆος ἀλωήν· πολλὰ δ᾽ ὅ γε προθέλυμνα χαμαὶ βάλε δένδρεα μακρὰ αὐτῇσιν ῥίζῃσι καὶ αὐτοῖς ἄνθεσι μήλων. τὸν δ᾽ υἱὸς Οἰνῆος ἀπέκτεινεν Μελέαγρος πολλέων ἐκ πολίων θηρήτορας ἄνδρας ἀγείρας	Κι εχύθη αυτός στου Οινέα τα χτήματα και ρήμαζε τα πάντα᾿ και σώριαζε στο χώμα σύγκορμα δέντρα μεγάλα πλήθος με όλες τις ρίζες τους και με όλο τους τον καρποφόρο ανθό τους. Αυτόν τον σκότωσε ο Μελέαγρος, ο γιος του Οινέα, σε λίγο· αγριμολόους απ᾿ όλες μάζωξε τις πολιτείες τρογύρα και σκύλους᾿ τι εύκολα δεν έπεφτε με λιγοστή παγάνα᾿ θεριό ήταν, και πολλούς ανέβασε στη φαρμακούσα φλόγα. Μα εκείνη άπ᾿ αφορμή του σήκωσε συντάραχο κι αμάχη, σαν ποιος θα πάρει το κεφάλι του, το αγκαθωτό τομάρι στους Αιτωλούς τους αντροδύναμους και στους Κουρήτες μέσα.
545	καὶ κύνας· οὐ μὲν γάρ κε δάμη παύροισι βροτοῖσι· τόσσος ἔην, πολλοὺς δὲ πυρῆς ἐπέβησ᾽ ἀλεγεινῆς. ἣ δ᾽ ἀμφ᾽ αὐτῷ θῆκε πολὺν κέλαδον καὶ ἀϋτὴν ἀμφὶ συὸς κεφαλῇ καὶ δέρματι λαχνήεντι, Κουρήτων τε μεσηγὺ καὶ Αἰτωλῶν μεγαθύμων.
550	ὄφρα μὲν οὖν Μελέαγρος ἄρηι φίλος πολέμιζε, τόφρα δὲ Κουρήτεσσι κακῶς ἦν, οὐδὲ δύναντο τείχεος ἔκτοσθεν μίμνειν πολέες περ ἐόντες· ἀλλ᾽ ὅτε δὴ Μελέαγρον ἔδυ χόλος, ὅς τε καὶ ἄλλων οἰδάνει ἐν στήθεσσι νόον πύκα περ φρονεόντων,	Όσον καιρό λοιπόν ο ατρόμητος Μελέαγρος πολεμούσε, την είχαν οι Κουρήτες άσκημα᾿ κι όσο πολλοί κι αν ήταν, να μένουν όξω απ᾿ το καστρότειχο καθόλου δε βαστούσαν. Μα σύντας ο Μελέαγρος θύμωσε (τέτοιος θυμός στα στήθια κι άλλων συχνά τα φρένα ετάραξε, και μυαλωμένοι ας ήταν), βαριά με την Αλθαία τη μάνα του την ακριβή χολιώντας στο ταίρι του αποδίπλα επλάγιαζε, την ώρια Κλεοπάτρα. Της λιγναστράγαλης της Μάρπησσας λογιόταν κόρη ετούτη και του Ίδα, απ᾿ τους παλιούς που στάθηκε στη γης ο πιο αντρειωμένος, κι άσκωσε αντίκρυ στον Απόλλωνα το Φοίβο το δοξάρι,
555	ἤτοι ὃ μητρὶ φίλῃ Ἀλθαίῃ χωόμενος κῆρ κεῖτο παρὰ μνηστῇ ἀλόχῳ καλῇ Κλεοπάτρῃ κούρῃ Μαρπήσσης καλλισφύρου Εὐηνίνης Ἴδεώ θ᾽, ὃς κάρτιστος ἐπιχθονίων γένετ᾽ ἀνδρῶν τῶν τότε· καί ῥα ἄνακτος ἐναντίον εἵλετο τόξον
560	Φοίβου Ἀπόλλωνος καλλισφύρου εἵνεκα νύμφης, τὴν δὲ τότ᾽ ἐν μεγάροισι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ Ἀλκυόνην καλέεσκον ἐπώνυμον, οὕνεκ᾽ ἄρ᾽ αὐτῆς μήτηρ ἀλκυόνος πολυπενθέος οἶτον ἔχουσα κλαῖεν ὅ μιν ἑκάεργος ἀνήρπασε Φοῖβος Ἀπόλλων·	τη λιγναστράγαλη γυναίκα του να διαφεντέψει νύφη. και τότε ο κύρης κι η μητέρα της η σεβαστή την είπαν Αλκυόνη, να 'χει και παράνομα, τι η μάνα της θρηνούσε κι είχε τη μοίρα της βαριόμοιρης της Αλκυόνας λάχει᾿ τι ο μακροσαϊτευτής Απόλλωνας την είχε αρπάξει, ο Φοίβος. Μ᾿ αυτή ο Μελέαγρος τώρα επλάγιαζε, πικρήν οργή κλωσώντας για την κατάρα της μητέρας του᾿ τι εκείνη πικραμένη, Έτσι που σκότωσε το αδέρφι της, βαριά τον καταράστη, κι όλο χτυπούσε με τα χέρια της τη γη την πολυθρόφα, να την ακούσουν ο Άδης κράζοντας κι η ανήλεη Περσεφόνη,
565	τῇ ὅ γε παρκατέλεκτο χόλον θυμαλγέα πέσσων ἐξ ἀρέων μητρὸς κεχολωμένος, ἥ ῥα θεοῖσι πόλλ᾽ ἀχέουσ᾽ ἠρᾶτο κασιγνήτοιο φόνοιο, πολλὰ δὲ καὶ γαῖαν πολυφόρβην χερσὶν ἀλοία κικλήσκουσ᾽ Ἀΐδην καὶ ἐπαινὴν Περσεφόνειαν
570	πρόχνυ καθεζομένη, δεύοντο δὲ δάκρυσι κόλποι, παιδὶ δόμεν θάνατον· τῆς δ᾽ ἠεροφοῖτις Ἐρινὺς ἔκλυεν ἐξ Ἐρέβεσφιν ἀμείλιχον ἦτορ ἔχουσα. τῶν δὲ τάχ᾽ ἀμφὶ πύλας ὅμαδος καὶ δοῦπος ὀρώρει πύργων βαλλομένων· τὸν δὲ λίσσοντο γέροντες	με ογρούς τους κόρφους απ᾿ τα κλάματα, στα γόνατα πεσμένη, να δώσουν του παιδιού της θάνατο᾿ κι απ᾿ το σκοτάδι κάτω η ανήμερη Ερινύα την άκουσεν η νυχτοπαρωρίτρα. Κι ωστόσο αυτοί στις πόρτες άσκωναν τρανή βουή κι αντάρα τους πύργους τους χτυπώντας· κι οι άρχοντες των Αιτωλών τους πρώτους Ιερουργούς παρακαλώντας τον του στέλναν, να προβάλει βοηθός στον πόλεμο, και του 'ταζαν τρανό να πάρει δώρο: όπου 'ταν τα χωράφια ολόπαχα της ωριας Καλυδώνας, εκεί του δίναν χτήμα πάγκαλο, να το διαλέξει ατός του, πενήντα στρέμματα, αμπελότοπος να 'ν᾿ το μισό, και τ᾿ άλλο
575	Αἰτωλῶν, πέμπον δὲ θεῶν ἱερῆας ἀρίστους, ἐξελθεῖν καὶ ἀμῦναι ὑποσχόμενοι μέγα δῶρον· ὁππόθι πιότατον πεδίον Καλυδῶνος ἐραννῆς, ἔνθά μιν ἤνωγον τέμενος περικαλλὲς ἑλέσθαι πεντηκοντόγυον, τὸ μὲν ἥμισυ οἰνοπέδοιο,
580	ἥμισυ δὲ ψιλὴν ἄροσιν πεδίοιο ταμέσθαι. πολλὰ δέ μιν λιτάνευε γέρων ἱππηλάτα Οἰνεὺς οὐδοῦ ἐπεμβεβαὼς ὑψηρεφέος θαλάμοιο σείων κολλητὰς σανίδας γουνούμενος υἱόν· πολλὰ δὲ τόν γε κασίγνηται καὶ πότνια μήτηρ	να το χωρίσει όπου ήταν άδεντρο, χωράφια να το κάνει. Μετά κι ο Οινέας πολύ του πρόσπεφτεν, ο γέρο αλογολάτης, απόξω ορθός στου αψηλοτάβανου θαλάμου το κατώφλι, και σειούσε τα κλειστά πορτόφυλλα το γιο παρακαλώντας. Μετά περίσσια κι οι αδερφάδες του κι η σεβαστή του η μάνα τον παρακαλούν μα όλο πιότερο πείσμωνε αυτός᾿ περίσσια κι οι σύντροφοι του, οι πιο του γκαρδιακοί κι οι πιο του τιμημένοι. Μα ουδέ κι αυτοί το νου του εγύριζαν, και μοναχά την ώρα που έφταναν πια οι ριξιές στο σπίτι του, και στα πυργιά οι Κουρήτες ανεβασμένοι παίρναν κι έβαζαν φωτιά στο κάστρο γύρα,
585	ἐλλίσσονθ᾽· ὃ δὲ μᾶλλον ἀναίνετο· πολλὰ δ᾽ ἑταῖροι, οἵ οἱ κεδνότατοι καὶ φίλτατοι ἦσαν ἁπάντων· ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὧς τοῦ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθον, πρίν γ᾽ ὅτε δὴ θάλαμος πύκ᾽ ἐβάλλετο, τοὶ δ᾽ ἐπὶ πύργων βαῖνον Κουρῆτες καὶ ἐνέπρηθον μέγα ἄστυ.
590	καὶ τότε δὴ Μελέαγρον ἐΰζωνος παράκοιτις λίσσετ᾽ ὀδυρομένη, καί οἱ κατέλεξεν ἅπαντα κήδε᾽, ὅσ᾽ ἀνθρώποισι πέλει τῶν ἄστυ ἁλώῃ· ἄνδρας μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ᾽ ἄλλοι ἄγουσι βαθυζώνους τε γυναῖκας.	στα πόδια του έπεσεν η ωριόζωνη γυναίκα του με θρήνους, κι όλα του ιστόρησε αραδιάζοντας τα πάθη που πλακώνουν όσους τους έλαχε η πατρίδα τους σε οχτρού να πέσει χέρια: οι άντρες σκοτώνουνται, το κάστρο τους απ᾿ τη φωτιά ρημάζει, και τα παιδιά και τις βαθύζωνες γυναίκες ξένοι σέρνουν. Τότε η καρδιά του αναταράχτηκε τα πάθη αυτά γρικώντας· τινάχτη απάνω ευτύς και φόρεσε τη λαμπερή του αρμάτα. Έτσι απ᾿ το μαύρο χάρο εγλίτωσε τους Αιτωλούς εκείνος, γρικώντας την καρδιά του, κι άδικα τα που του τάξαν πήγαν, τα πλούσια δώρα, τ᾿ αξετίμητα᾿ μα έτσι κι αλλιώς γλίτωσαν.
595	τοῦ δ᾽ ὠρίνετο θυμὸς ἀκούοντος κακὰ ἔργα, βῆ δ᾽ ἰέναι, χροῒ δ᾽ ἔντε᾽ ἐδύσετο παμφανόωντα. ὣς ὃ μὲν Αἰτωλοῖσιν ἀπήμυνεν κακὸν ἦμαρ εἴξας ᾧ θυμῷ· τῷ δ᾽ οὐκέτι δῶρα τέλεσσαν πολλά τε καὶ χαρίεντα, κακὸν δ᾽ ἤμυνε καὶ αὔτως.
600	ἀλλὰ σὺ μή μοι ταῦτα νόει φρεσί, μὴ δέ σε δαίμων ἐνταῦθα τρέψειε φίλος· κάκιον δέ κεν εἴη νηυσὶν καιομένῃσιν ἀμυνέμεν· ἀλλ᾽ ἐπὶ δώρων ἔρχεο· ἶσον γάρ σε θεῷ τίσουσιν Ἀχαιοί. εἰ δέ κ᾽ ἄτερ δώρων πόλεμον φθισήνορα δύῃς	Μα τέτοια εσύ απ᾿ το νου σου βγάλε τα᾿ κανείς θεός, καλέ μου, να μη σε σπρώξει σ᾿ έτοια απόφαση· τα πλοία τι θα φελούσε να διαφεντέψεις πια ως θα καίγουνται; Τα δώρα δέξου τώρα κι έλα, κι οι Αργίτες σαν αθάνατο θα σε τιμήσουν όλοι. Μ᾿ αν δίχως δώρα μπεις στον πόλεμο τον αντροκαταλύτη, κι αν τόνε διώξεις από πάνω μας, ίδια τιμή δε θα 'χεις.» Τότε ο Αχιλλέας ο φτεροπόδαρος του απηλογήθη κι είπε: «Φοίνικα, γέροντα αρχοντόθρεφτε, σεβάσμιε, δεν τη θέλω τέτοια τιμή· θαρρώ, μ᾿ ετίμησεν ο Δίας με τη βουλή του, κι αυτή κοντά στα δρεπανόγυρτα καράβια θα μου μείνει,
605	οὐκέθ᾽ ὁμῶς τιμῆς ἔσεαι πόλεμόν περ ἀλαλκών, τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· Φοῖνιξ ἄττα γεραιὲ διοτρεφὲς οὔ τί με ταύτης χρεὼ τιμῆς· φρονέω δὲ τετιμῆσθαι Διὸς αἴσῃ, ἥ μ᾽ ἕξει παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν εἰς ὅ κ᾽ ἀϋτμὴ
610	ἐν στήθεσσι μένῃ καί μοι φίλα γούνατ᾽ ὀρώρῃ. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ᾽ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσι· μή μοι σύγχει θυμὸν ὀδυρόμενος καὶ ἀχεύων Ἀτρεΐδῃ ἥρωϊ φέρων χάριν· οὐδέ τί σε χρὴ τὸν φιλέειν, ἵνα μή μοι ἀπέχθηαι φιλέοντι.	Όσο κρατά η πνοή στα στήθια μου κι η δύναμη στα γόνα. Κάτι άλλο τώρα εγώ θα σου 'λεγα και συ στο νου σου βαλ᾿ το: Μη μου αναδεύεις πια με κλάματα και βόγγους την καρδιά μου, του Ατρείδη για να κάνεις δούλεψη, κι αγάπη εσύ να του 'χεις δεν πρέπει· με όλη την αγάπη μου, μαζί σου μη χολιάσω. Ο που μ᾿ οχτρεύεται ταιριάζει σου κι οχτρός δικός σου να 'ναι· όμοια με μένα εσύ βασίλευε και την τιμή μοιράσου. Ας παν αυτοί να πουν το μήνυμα, μα εσύ δω πέρα κάθου σε στρώμα μαλακό πλαγιάζοντας, και σα γλυκοχαράξει, θα ιδούμε, σπίτι αν θα γυρίσουμε για αν θα σταθούμε ακόμα.»
615	καλόν τοι σὺν ἐμοὶ τὸν κήδειν ὅς κ᾽ ἐμὲ κήδῃ· ἶσον ἐμοὶ βασίλευε καὶ ἥμισυ μείρεο τιμῆς. οὗτοι δ᾽ ἀγγελέουσι, σὺ δ᾽ αὐτόθι λέξεο μίμνων εὐνῇ ἔνι μαλακῇ· ἅμα δ᾽ ἠοῖ φαινομένηφι φρασσόμεθ᾽ ἤ κε νεώμεθ᾽ ἐφ᾽ ἡμέτερ᾽ ἦ κε μένωμεν.
620	ἦ καὶ Πατρόκλῳ ὅ γ᾽ ἐπ᾽ ὀφρύσι νεῦσε σιωπῇ Φοίνικι στορέσαι πυκινὸν λέχος, ὄφρα τάχιστα ἐκ κλισίης νόστοιο μεδοίατο· τοῖσι δ᾽ ἄρ᾽ Αἴας ἀντίθεος Τελαμωνιάδης μετὰ μῦθον ἔειπε· διογενὲς Λαερτιάδη πολυμήχαν᾽ Ὀδυσσεῦ	Αυτά είπε, κι έγνεψε στον Πάτροκλο μονάχα με τα φρύδια, παχύ να στρώσει για το Φοίνικα κρεβάτι, να το νιώσουν κι οι άλλοι, να φύγουν δίχως άργητα᾿ μα τότε αναμεσό τους ο ισόθεος Αίαντας πήρε κι έλεγεν, ο γιος του Τελαμώνα: «Γιε του Λαέρτη αρχοντογέννητε, πολύτεχνε Οδυσσέα, πάμε! θαρρώ του κάκου ο δρόμος μας αυτός, δε βρίσκουμε άκρη με ό,τι κι αν λέμε. Να γυρίσουμε να πούμε στους Αργίτες μιαν ώρα αρχύτερα το λόγο του, κι ας είναι για κακό μας. θα κάθουνται θαρρώ προσμένοντας· ωστόσο μες στα στήθια την πέρφανη καρδιά του σίδερο την έκανε ο Αχιλλέας,
625	ἴομεν· οὐ γάρ μοι δοκέει μύθοιο τελευτὴ τῇδέ γ᾽ ὁδῷ κρανέεσθαι· ἀπαγγεῖλαι δὲ τάχιστα χρὴ μῦθον Δαναοῖσι καὶ οὐκ ἀγαθόν περ ἐόντα οἵ που νῦν ἕαται ποτιδέγμενοι. αὐτάρ Ἀχιλλεὺς ἄγριον ἐν στήθεσσι θέτο μεγαλήτορα θυμὸν
630	σχέτλιος, οὐδὲ μετατρέπεται φιλότητος ἑταίρων τῆς ᾗ μιν παρὰ νηυσὶν ἐτίομεν ἔξοχον ἄλλων νηλής· καὶ μέν τίς τε κασιγνήτοιο φονῆος ποινὴν ἢ οὗ παιδὸς ἐδέξατο τεθνηῶτος· καί ῥ᾽ ὃ μὲν ἐν δήμῳ μένει αὐτοῦ πόλλ᾽ ἀποτίσας,	ο ανήλεος! Κι ουδέ μας τους συντρόφους ψηφά, ν᾿ αλλάξει γνώμη, που αγάπη και τιμή του δείχναμε περίσσια από τους άλλους, ο ανέσπλαχνος! Ακόμα αν σκότωσαν για γιο για αδέρφι κάποιου, την ξαγορά, ο φονιάς που του 'δινε, τη δέχτη αυτός στο τέλος, κι απόμεινε ο φονιάς στον τόπο του, βαριά πλερώνοντας του· και του άλλου μαλακώνει η μάνητα κι η πέρφανη καρδιά του, την ξαγορά του φόνου ως δέχτηκε. Μα στα δικά σου στήθια ᾿ θυμό οι θεοί βαρύ κι αμάλαχτο σου χώσαν—για μια κόρη, μια μοναχά, κι εφτά σου δίνουμε πανώριες τώρα να 'χεις, κι άλλα πολλά από πάνω! Γλύκανε καν τώρα την οργή σου,
635	τοῦ δέ τ᾽ ἐρητύεται κραδίη καὶ θυμὸς ἀγήνωρ ποινὴν δεξαμένῳ· σοὶ δ᾽ ἄληκτόν τε κακόν τε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι θεοὶ θέσαν εἵνεκα κούρης οἴης· νῦν δέ τοι ἑπτὰ παρίσχομεν ἔξοχ᾽ ἀρίστας, ἄλλά τε πόλλ᾽ ἐπὶ τῇσι· σὺ δ᾽ ἵλαον ἔνθεο θυμόν,
640	αἴδεσσαι δὲ μέλαθρον· ὑπωρόφιοι δέ τοί εἰμεν πληθύος ἐκ Δαναῶν, μέμαμεν δέ τοι ἔξοχον ἄλλων κήδιστοί τ᾽ ἔμεναι καὶ φίλτατοι ὅσσοι Ἀχαιοί. τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· Αἶαν διογενὲς Τελαμώνιε κοίρανε λαῶν	σεβάσου ακόμα και το σπίτι σου᾿ στη στέγη σου από κάτω, σταλμένοι απ᾿ το στρατό, βρισκόμαστε᾿ πιο γκαρδιακοί σου φίλοι και πιο ακριβοί μαθές δε βρίσκουνται μες στους Αργίτες άλλοι.» Τότε ο Αχιλλέας ο φτεροπόδαρος του απηλογήθη κι είπε: « Αίαντα, πολέμαρχε αρχοντόγεννε και υγιέ του Τελαμώνα, λίγο-πολύ σωστά τα λόγια σου, δεν έχουμε άλλη γνώμη. Όμως φουσκώνει από τη μάνητα κάθε φορά η καρδιά μου, σα θυμηθώ την καταφρόνεση που μου 'χει ο Ατρείδης δείξει μπρος στους Αργίτες, λες κι αψήφιστος πως ήμουν ξωμερίτης. Τραβάτε τώρα εσείς, το μήνυμα να πείτε να γλιτώστε:
645	πάντά τί μοι κατὰ θυμὸν ἐείσαο μυθήσασθαι· ἀλλά μοι οἰδάνεται κραδίη χόλῳ ὁππότε κείνων μνήσομαι ὥς μ᾽ ἀσύφηλον ἐν Ἀργείοισιν ἔρεξεν Ἀτρεΐδης ὡς εἴ τιν᾽ ἀτίμητον μετανάστην. ἀλλ᾽ ὑμεῖς ἔρχεσθε καὶ ἀγγελίην ἀπόφασθε·
650	οὐ γὰρ πρὶν πολέμοιο μεδήσομαι αἱματόεντος πρίν γ᾽ υἱὸν Πριάμοιο δαΐφρονος Ἕκτορα δῖον Μυρμιδόνων ἐπί τε κλισίας καὶ νῆας ἱκέσθαι κτείνοντ᾽ Ἀργείους, κατά τε σμῦξαι πυρὶ νῆας. ἀμφὶ δέ τοι τῇ ἐμῇ κλισίῃ καὶ νηῒ μελαίνῃ	δε θα με νιάξει για τον πόλεμο τον αιματοβαμμένο, προτού στων Μυρμιδόνων τ᾿ άρμενα και στα καλύβια φτάσει ο μέγας Έχτορας, του αντρόκαρδου του Πρίαμου ο γιος, χαλνώντας πλήθος Αργίτες και κορώνοντας τα πλοία, να γίνουν στάχτη. Όμως μπροστά στο μαύρο μου άρμενο και στο καλύβι εμένα, ο Έχτορας λέω, κι ας είναι η λύσσα του τρανή, θα σταματήσει.» Είπε, κι αυτοί στα χέρια παίρνοντας διπλόγουβα ποτήρια κάναν σπονδή, και δίπλα στ᾿ άρμενα το δρόμο έπαιρναν πίσω, μπροστά ο Οδυσσέας. Και τότε ο Πάτροκλος στις σκλάβες παραγγέλνει και στους συντρόφους, για το Φοίνικα παχιά να στρώσουν κλίνη.
655	Ἕκτορα καὶ μεμαῶτα μάχης σχήσεσθαι ὀΐω. ὣς ἔφαθ᾽, οἳ δὲ ἕκαστος ἑλὼν δέπας ἀμφικύπελλον σπείσαντες παρὰ νῆας ἴσαν πάλιν· ἦρχε δ᾽ Ὀδυσσεύς. Πάτροκλος δ᾽ ἑτάροισιν ἰδὲ δμωῇσι κέλευσε Φοίνικι στορέσαι πυκινὸν λέχος ὅττι τάχιστα.
660	αἳ δ᾽ ἐπιπειθόμεναι στόρεσαν λέχος ὡς ἐκέλευσε κώεά τε ῥῆγός τε λίνοιό τε λεπτὸν ἄωτον. ἔνθ᾽ ὃ γέρων κατέλεκτο καὶ ἠῶ δῖαν ἔμιμνεν. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς εὗδε μυχῷ κλισίης εὐπήκτου· τῷ δ᾽ ἄρα παρκατέλεκτο γυνή, τὴν Λεσβόθεν ἦγε,	Με βιάση, υπάκουες, ως τις πρόσταξε, πήραν αυτές και στρώναν προβιές, κουβέρτες και ψιλόφαντα σεντόνια στο κλινάρι. Κει πάνω επλάγιασεν ο γέροντας, η άγια ως να φέξει μέρα. Όμοια ο Αχιλλέας στο βάθος έγειρε του στέριου καλυβιού του, και δίπλα του μια σκλάβα επλάγιασε, που κούρσεψε απ᾿ τη Λέσβο, η Διομήδη η ροδομάγουλη, του Φόρβα η θυγατέρα. Αντίκρυ επλάγιασε κι ο Πάτροκλος, και στο πλευρό του επήρε την ομορφόζωνη Ίφη, χάρισμα του αρχοντικού Αχιλλέα, το κάστρο του Ενυέα σαν κούρσεψε, την πετρωτή τη Σκύρο. Κι αυτοί στου γιου του Ατρέα σαν έφτασαν γυρνώντας το καλύβι,
665	Φόρβαντος θυγάτηρ Διομήδη καλλιπάρῃος. Πάτροκλος δ᾽ ἑτέρωθεν ἐλέξατο· πὰρ δ᾽ ἄρα καὶ τῷ Ἶφις ἐΰζωνος, τήν οἱ πόρε δῖος Ἀχιλλεὺς Σκῦρον ἑλὼν αἰπεῖαν Ἐνυῆος πτολίεθρον. οἳ δ᾽ ὅτε δὴ κλισίῃσιν ἐν Ἀτρεΐδαο γένοντο.
670	τοὺς μὲν ἄρα χρυσέοισι κυπέλλοις υἷες Ἀχαιῶν δειδέχατ᾽ ἄλλοθεν ἄλλος ἀνασταδόν, ἔκ τ᾽ ἐρέοντο· πρῶτος δ᾽ ἐξερέεινεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· εἴπ᾽ ἄγε μ᾽ ὦ πολύαιν᾽ Ὀδυσεῦ μέγα κῦδος Ἀχαιῶν ἤ ῥ᾽ ἐθέλει νήεσσιν ἀλεξέμεναι δήϊον πῦρ,	οι Δαναοί τους καλωσόριζαν, από χρυσά ποτήρια άλλος αλλούθε ολόρθοι πίνοντας, κι άρχισαν να ρωτούνε' και πρώτος πρώτος ο Αγαμέμνονας ρωτούσε, ο στρατολάτης: «Για πες μας, Οδυσσέα περίλαμπρε, των Αχαιών η δόξα, το θέλει, τη φωτιά την άσπλαχνη να διώξει απ᾿ τα καράβια, για αρνιέται, κι ο θυμός την πέρφανη κρατά ψυχή του ακόμα;» Κι ο αρχοντογέννητος, πολύπαθος του απάντησε Οδυσσέας: «Υγιέ του Ατρέα, τρανέ Αγαμέμνονα, ρηγάρχη τιμημένε, δε λέει να σβήσει αυτός τη μάνητα᾿ πιότερο ανάβει τώρα η οργή του᾿ σένα και τα δώρα σου μηδέ που λογαριάζει'
675	ἦ ἀπέειπε, χόλος δ᾽ ἔτ᾽ ἔχει μεγαλήτορα θυμόν; τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς· Ἀτρεΐδη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον κεῖνός γ᾽ οὐκ ἐθέλει σβέσσαι χόλον, ἀλλ᾽ ἔτι μᾶλλον πιμπλάνεται μένεος, σὲ δ᾽ ἀναίνεται ἠδὲ σὰ δῶρα.
680	αὐτόν σε φράζεσθαι ἐν Ἀργείοισιν ἄνωγεν ὅππως κεν νῆάς τε σαῷς καὶ λαὸν Ἀχαιῶν· αὐτὸς δ᾽ ἠπείλησεν ἅμ᾽ ἠοῖ φαινομένηφι νῆας ἐϋσσέλμους ἅλαδ᾽ ἑλκέμεν ἀμφιελίσσας. καὶ δ᾽ ἂν τοῖς ἄλλοισιν ἔφη παραμυθήσασθαι	κι ατός σου λέει με τους επίλοιπους να βουλευτείς Αργίτες, πως τα καράβια και το Αργίτικο το ασκέρι θα γλιτώσεις. και φοβερίζει πως στη θάλασσα θα σύρει ευτύς ως φέξει μονάχος του τα καλοκούβερτα δρεπανωτά καράβια. Κι είπεν ακόμα στους επίλοιπους να δώσει μιαν ορμήνια: Γυρνάτε πίσω στην πατρίδα σας, τι πια δε θα το βρείτε της Τροίας το τέλος της απόγκρεμης᾿ τι ο Δίας ο βροντολάλος το χέρι του άπλωσε από πάνω της, κι αυτοί κουράγιο επήραν." Αυτά είπε᾿ εδώ είναι κι οι σύντροφοι μου να σας τα ξαναπούνε, ο μέγας Αίας κι οι αποκρισάτορες, κι οι δυο τους μυαλωμένοι.
685	οἴκαδ᾽ ἀποπλείειν, ἐπεὶ οὐκέτι δήετε τέκμωρ Ἰλίου αἰπεινῆς· μάλα γάρ ἑθεν εὐρύοπα Ζεὺς χεῖρα ἑὴν ὑπερέσχε, τεθαρσήκασι δὲ λαοί. ὣς ἔφατ᾽· εἰσὶ καὶ οἵδε τάδ᾽ εἰπέμεν, οἵ μοι ἕποντο, Αἴας καὶ κήρυκε δύω πεπνυμένω ἄμφω.
690	Φοῖνιξ δ᾽ αὖθ᾽ ὃ γέρων κατελέξατο, ὡς γὰρ ἀνώγει, ὄφρά οἱ ἐν νήεσσι φίλην ἐς πατρίδ᾽ ἕπηται αὔριον, ἢν ἐθέλῃσιν· ἀνάγκῃ δ᾽ οὔ τί μιν ἄξει. ὣς ἔφαθ᾽, οἳ δ᾽ ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ μῦθον ἀγασσάμενοι· μάλα γὰρ κρατερῶς ἀγόρευσε.	Μα ο γέρο Φοίνικας κοιμήθηκε κει πέρα᾿ τι έτσι του 'πε, μαζί να φύγουν πάνω στ᾿ άρμενα για την πατρίδα πίσω, αύριο ταχιά, κι αυτός αν το 'θελε᾿ δε λέει να τον ζορίσει.» Έτσι μιλούσε, κι όλοι απόμειναν και δεν έβγαναν άχνα, τι είχαν σαστίσει που τους μίλησε πολύ πεισματωμένα' κι ώρα πολλή βουβοί εκρατιόντουσαν οι Αργίτες πικραμένοι. Αργά στο τέλος ο βροντόφωνος Διομήδης πήρε κι είπε: «Υγιέ του Ατρέα, τρανέ Αγαμέμνονα, ρηγάρχη, κάλλιο θα 'ταν τον Αχιλλέα ποτέ τον άψεγο να μην παρακαλούσες με τόσα δώρα᾿ τι κι από άλλοτε τον ξέρω φαντασμένο.
695	δὴν δ᾽ ἄνεῳ ἦσαν τετιηότες υἷες Ἀχαιῶν· ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸς Διομήδης· Ἀτρεΐδη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον μὴ ὄφελες λίσσεσθαι ἀμύμονα Πηλεΐωνα μυρία δῶρα διδούς· ὃ δ᾽ ἀγήνωρ ἐστὶ καὶ ἄλλως·
700	νῦν αὖ μιν πολὺ μᾶλλον ἀγηνορίῃσιν ἐνῆκας. ἀλλ᾽ ἤτοι κεῖνον μὲν ἐάσομεν ἤ κεν ἴῃσιν ἦ κε μένῃ· τότε δ᾽ αὖτε μαχήσεται ὁππότε κέν μιν θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν ἀνώγῃ καὶ θεὸς ὄρσῃ. ἀλλ᾽ ἄγεθ᾽ ὡς ἂν ἐγὼ εἴπω πειθώμεθα πάντες·	Και τώρα πάλε εσύ τον έσπρωξες σε πιο μεγάλο πείσμα. Εκείνον λέω να τον αφήσουμε᾿ μπορεί να φύγει, αν θέλει, για και να μείνει᾿ αυτός στον πόλεμο τότε θα βγει μονάχα, σαν του το πει η καρδιά στα στήθη του κι ένας θεός τον σπρώξει. Μα τώρα ελάτε, ομπρός, το λόγο μου ν᾿ ακούσουμε όλοι θέλω: Να κοιμηθείτε τώρα, τρώγοντας και πίνοντας πιο πρώτα, για να φραθεί η καρδιά σας· δύναμη κι αντρεία χαρίζουν τούτα, Κι όντας η Αυγή προβάλει η γιόμορφη και ροδοδαχτυλάτη, γοργά μπρος στα καράβια σύναξε πεζούς κι αμαξολάτες, και ψύχωνε τους, μες στους πρόμαχους κι ατός σου πολεμώντας.»
705	νῦν μὲν κοιμήσασθε τεταρπόμενοι φίλον ἦτορ σίτου καὶ οἴνοιο· τὸ γὰρ μένος ἐστὶ καὶ ἀλκή· αὐτὰρ ἐπεί κε φανῇ καλὴ ῥοδοδάκτυλος Ἠώς, καρπαλίμως πρὸ νεῶν ἐχέμεν λαόν τε καὶ ἵππους ὀτρύνων, καὶ δ᾽ αὐτὸς ἐνὶ πρώτοισι μάχεσθαι.
710	ὣς ἔφαθ᾽, οἳ δ᾽ ἄρα πάντες ἐπῄνησαν βασιλῆες μῦθον ἀγασσάμενοι Διομήδεος ἱπποδάμοιο. καὶ τότε δὴ σπείσαντες ἔβαν κλισίην δὲ ἕκαστος, ἔνθα δὲ κοιμήσαντο καὶ ὕπνου δῶρον ἕλοντο.	Είπε ο Διομήδης ο αλογάτορας, κι όλοι μαζί οι ρηγάδες συγκλίναν με χαρά στα λόγια του, και τον εκαμαρώναν. Κάναν σπονδές και στο καλύβι του τράβηξαν ένας ένας· πλάγιασαν έπειτα και φράθηκαν την άγια του ύπνου χάρη.