Μικραίνει ο κόσμος κι η θάλασσα γίνεται κήπος.
Στερεύουν το φως στις γυμνές αποβάθρες. Μ' ασβέστη
σκεπάζουν τα δάκρια. Σεντόνι λευκό χειρουργείου
σκεπάζει τ' ανήσυχα χέρια.
Μικραίνει ο κόσμος μα εσύ, ματωμένη καρδιά μου, πολύκαρπο ρόδι,
και πάλι μαζί σου με πας ταξιδιώτη για ναυάγιο και πάλι
και πάλι σκιρτά σαν πουλί μες στο χιόνι, σαν ελπίδα αιχμαλώτου.
ΕΡΓΟΧΕΙΡΑ (1977)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου