 |
| Περικλής Κοροβέσης και Στέφανος Ροζάνης |
«Η ποίηση θυμάται πράγματα που δεν μπορεί να θυμηθεί παρά μόνο αυτή»*. Σταματώ εδώ, σ' αυτό το σταυροδρόμι όπου οι ποιητές υπερασπίζονται τον εαυτό τους μπροστά στον άχρηστο καιρό, στις φιλολογικές κακώσεις που υποφέρουν τα ποιήματα (ζώντων και τεθνεώτων, προπαντός τεθνεώτων) από τους «υποψιασμένους» λόγιους: η «Γυναίκα της Ζάκυνθος» - δύο ή τρεις ή πόσες (;) γραφές, έτσι για να μην θυμάται τίποτε το ποίημα από τον εαυτό του και να χάνει τα λόγια του και να ψευδίζει μιξοβάρβαρα ελληνικά· τα «Carmen Seculare», ποιος στίχος πρώτος στη θέση του πρώτου, και ποιος άλλος στη θέση του άλλου, και η αγωνία του Πολυλά, που αγαπούσε τα ποιήματα πιο πολύ κι από τον ποιητή τους, ανυπεράσπιστη.
Σταματώ εδώ, σ' αυτό το σταυροδρόμι. Με σταματούν τα πράγματα που μόνο η ποίηση θυμάται. Που σημαίνει: μόνο ο ποιητής θυμάται. Διότι τα πράγματα τού εδόθηκαν του ποιητή, οι εικόνες και οι υπνοφαντασίες του. Κι ο εφιάλτης του είναι να θυμηθεί τα πράγματα που του εδόθηκαν· να τα βγάλει στο φως και ν' ακολουθήσει τη μοίρα τους.
[...]
*Μάριος Μαρκίδης, «Το σήμαντρο της ζωής μας», Σημειώσεις, τεύχος 33, Ιούνιος 1989
ΣΟΛΩΜΙΚΑ (2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου