Κροταλισμοί καταρρακτών σε αλώνια
σαρκός με αντεστραμμένης θλίψης νώτα·
και σε πηγάδια χάδια κεχηνότα
μ’ εκρού νεκρούς ψιθύρους σαν μπαλόνια
που τό ’σκασαν θαυμάζουν εναγώνια
κατά τα σικελιάνεια ειωθότα
την πύλη του αοράτου με αέναους κροτα-
λισμούς: στερνά δαυλιά στα φωτογώνια.
Το χάος σου ονειρεύομαι τη μέρα
και φάος μετωνυμιών μού φέγγει
στου ζόφου εντός να κολυμπώ τα φέγγη·
τιμόνια και οκαρίνες κάθ’ εσπέρα
στην κόμη σου κωμάζουν όσο λείπει
το κολιμπρί σου και αναιρούν τη λύπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου