Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015

Αλέξης Αντωνόπουλος: Ο άνθρωπος με το παράξενο πρόσωπο



Στο διάλειμμα, προσπάθησα να δω πού καθόταν ο άνθρωπος με το παράξενο πρόσωπο. Όχι για να συνειδητοποιήσω αν για το πρόσωπο του ευθυνόταν κάποια γενετική μετάλλαξη ή κάποιο ατύχημα˙ για να το συνειδητοποιήσω αυτό θα έπρεπε να τον κοιτάξω προσεχτικά, και αν έβλεπε το βλέμμα μου, δεν θα καταλάβαινε, και τότε μικρά πράγματα όπως το να κοιμάμαι τα βράδια θα γινόντουσαν ακόμα πιο δύσκολα. Δεν ήταν η περιέργεια το κίνητρο μου για να δω πού καθόταν ο άνθρωπος με το παράξενο πρόσωπο.

Ο άνθρωπος με το παράξενο πρόσωπο καθόταν στην τελευταία σειρά του κινηματογράφου. Κρυβόταν. Σε μια άδεια σειρά, μόνος. Περίμενε υπομονετικά να σβήσουν επιτέλους τα φώτα και να ξεκινήσει πάλι η ταινία. Δεν κοιτούσε κανέναν.

Μια καλή ιδέα που είχαν όταν εφηύραν τον κινηματογράφο, ήταν πως οι χαρακτήρες στη οθόνη δεν μπορούνε να σε δούνε, κι ας μπορείς εσύ να τους δεις. Ήταν μια εξαιρετικά έξυπνη απόφαση, αφού έδωσε την ευκαιρία σε ανθρώπους με παράξενα πρόσωπα και σε ανθρώπους τρομαγμένους να κρύβονται αλλά παράλληλα να ζούνε. Το κόλπο είναι να αποφεύγεις τα βλέμματα μέχρι να ξεκινήσει η ταινία. Όταν ξεκινήσει η ταινία, όλα είναι εντάξει. Οι χαρακτήρες δεν μπορούνε να σε δούνε. Γελάς μαζί τους, φοβάσαι γι’ αυτούς, τους ερωτεύεσαι. Το μόνο αρνητικό είναι πως μερικές φορές, αν τους αγαπήσεις πολύ, πιστεύεις, και όταν η ταινία τελειώσει και τα γαμημένα φώτα ανάψουν, αισθάνεσαι προδομένος.

Οι ποιητές έχουμε αποτύχει. Χαρτογραφούμε με το νωπό μελάνι μας τόσες χώρες της ομορφιάς, αλλά αφήνουμε άλλες περιοχές της ίδιας ηπείρου στο σκοτάδι, εκεί που ο άνθρωπος με το παράξενο πρόσωπο θα προσπαθήσει να κρυφτεί και σήμερα. Ενώ θα έπρεπε να θυμώνουμε. Που λέξεις συνεχίζουν να κάνουν ανθρώπους να κρύβονται επειδή ποτέ δεν καταλάβαμε τον ορισμό τους˙ εμείς, όλοι εμείς που τις χρησιμοποιούμε για να ζωγραφίσουμε άτσαλα τις μυστικιστικές μελωδίες της ψυχής μας.

Άραγε αν το γράψω εδώ, να το διαβάσει κάποτε; Δεν ήταν η περιέργεια το κίνητρο μου για να δω πού καθόταν. Ήταν η ομορφιά του.


___

Το παραπάνω κείμενο περιλαμβάνεται στη συλλογή ΕΔΩ (εκδόσεις Πασιφάη).


Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου