Χαρὰ 'ς τὸ ἐλεύθερο πουλί.
Ἁπλώνει τὰ γοργὰ πτερά,
περνᾷ ξηραῖς, περνᾷ νερά,
ὅπου ἡ καρδιά του τὸ καλεῖ.
Ἂν τὸ κλαδί του μαρανθῇ,
τὴν πρώτη του φωλιὰ χαλᾷ.
Γι' αὐτὸ ἡ ἄνοιξις γελᾷ
ὅπου εἶν' ἐκείνη ποῦ ποθεῖ.
Ἐκεῖ πετᾷ κ' ἐκ νέου ζῇ.
Ἐγὼ 'ς τὸ ἔρημο κλουβὶ
τὸ εὐτυχισμένο τὸ φθονῶ.
Θέλω νὰ φύγω, καὶ θρηνῶ,
καὶ εἶν' οἱ θρήνοι μου βωβοί.
Ἢ πικραμένα καὶ βαριὰ
παράπονα ἂν κελαϊδῶ,
ποιὸς θὰ μὲ φέρῃ μέσα ἐδῶ
τὴν ἄχαρη παρηγοριά,
ὅταν δὲν ζῶ ἐκεῖ ποῦ ζῇ;
Νά 'βγω ζητῶ κἀμμιὰ φορὰ
νὰ διῶ ἐκείνην π' ἀγαπῶ,
ὅμως 'ς τὰ σίδερα κτυπῶ·
νεκρὰ μὲ πέφτουν τὰ πτερά.
Μὲ χαμηλὴ τὴν κεφαλή,
κρυμμένη μέσα 'ς τὸ πτερό,
βλέπω τὴ γῆ παντοῦ θολή,
καὶ νὰ πεθάνω λαχταρῶ,
παρὰ νὰ ζῶ ὅπου δὲν ζῇ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου