Σέλινα τα μαλλιά σου μυρωμένα,
λύσε τα να φανείς, ως είσαι, ωραίος,
και διώξε από το νου σου πια το χρέος του
μεγάλου χρησμού, μια και κανένα
τρόπο δεν έχεις άλλονε!
Και μ᾿ ένα χαμόγελον ιδές πώς σ᾿ έφερ᾿ έως
στου Άργους την πύλη ὁ δρόμος σου ὁ μοιραίος
το σπλάχνο ν᾿ αφανίσεις που σ᾿ εγέννα.
Κανείς δε σε θυμάτ᾿ εδώ. Κι εσύ όμοια
τον εαυτό σου ξέχανέ τον, κι άμε
στης χρυσής πολιτείας τα σταυροδρόμια
και το έργο σου σα να ᾿ταν άλλος κάμε.
Έτσι κι αλλιώς, θα παίρνει σε από πίσου
για το αίμα της μητρός σου για ἡ ντροπή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου