Διομήδης Βλάχος: Μισή Ανάσταση

Μεγάλο Σάββατο·
με καταπίνει η δίνη των κομμένων λουλουδιών
βράδιαζα βουβός σ' άγνωστα μέρη.
Λαμπάδες πέτρινες παντού
σάπιο το φως, μύριζε σφαγείο ο αέρας
μουντά μαντήλια ανέμιζαν.
Άκουγα βήματα πνιχτά στις πλάκες
μέσα από θαμπούς καθρέφτες
με σαΐτευαν ματιές με άχρονο πένθος
γκρίζα φτερά χαμήλωναν στον ουρανό
υφαίναν μοναχοί τους οι αργαλειοί
-το φίλντισι πού πήγε και το μάλαμα;-
Δεν σήμαιναν καμπάνες
δεν καρτερούσαν την Ανάσταση.
Έτριζαν όλων των σπιτιών οι αρμοί
καθώς κοβότανε στα δυο η νύχτα
καράβι που βουλιάζει.

Χριστέ μου, είπα, αυτός δεν είναι ο τόπος μου.
Πού να 'βρω στα θολά νερά
το μήλο, το κυδώνι της αγάπης που έχασα;
Κι έδωσα μια με τα πτερύγια του βυθού
ν' αναδυθώ στην σιγουριά της άνοιξης
να μη με πάρει ο μέσα κόσμος
που ξαφνικά επικράνθη.


ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΠΟΡΕΙΑ (2004)