Ν. Λ.
Οι Γιορτές βιαστικές πάλι φεύγουν
και σαν λύπης το νιώθεις πηγή
(το μετάνιωσαν, που ήλθαν, και φύγαν;)
που καμιάν δεν μετράς αλλαγή.
-"Η Ζωή" το φωνάζεις "μου οφείλει!"
(-"Ασφαλώς!" συμφωνεί η Μποβαρύ)
και με πείσμα γυρίζεις μεγάλο
των Ονείρων ζητώντας πνοή.
Σε κοιτάζουν τ' Αστέρια 'κει πάνω
στους αγκώνες τους γέρνουν σιμά
μια ρυτίδα στο μέτωπο φτιάχνουν
(ώρες-νύχτες δεν μοιάζουν χλωμά;)
Όλ' η Πλάση, λες, κάτι γυρεύει•
(μιαν αγάπη κι ελπίδας φιλί;)
κυματίζει κι ο Χρόνος τριγύρω
και 'συ νιώθεις συνέχεια απειλή.
Αγωνίζεσαι χέρι σου απλώνεις-
(σ' έν' αστέρι Θεού θαλπωρή;)
το πιστεύεις, αλήθεια, καλέ μου
-"Παραπέρα η Χαρά καρτερεί."
...Χαμηλώνουν τ' Αστέρια σε 'σένα
με το πρόσωπο θάρρους ανθό
(γνέφουν, μάλιστα, κάποια γελώντας)
-"Περιμένετε" λες "και θαρθώ!"
*Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Κελαινώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου