Μέσα στου χρόνου την ομίχλη χάθηκες
πατέρα
πολύ νωρίς και ξαφνικά
Καμώνομαι πως δεν θυμάμαι πια
αν έπαιξες μαζί μου
αν με αγκάλιασες
αν παρηγόρησες το πρώιμό μου κλάμα
Θα έπρεπε ίσως να θυμάμαι
αλλά ξέχασα
για να μη νιώθω πόσο μου έχεις λείψει
Λειψά σε γνώρισα
και μου έμεινε της ύπαρξης η αίσθηση
αδέξια ακρωτηριασμένη
Ύστερα κάλυψε η ζωή
με άλλα βάρη το παλιό παράπονο
κι έμεινε η επίσημη φωτογραφία
να με κοιτάζει αδιάφορα
από την αγεφύρωτη απόσταση
της απουσίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου